“เดี๋ยวคนของผมจะมารับเรา เดินทางต่อไปที่บ้านพักเลย หิวกันไหมจะได้แวะหาอะไรทานระหว่างทาง” กริชเอ่ยถามขณะรอรถมารับ
“ไม่ค่ะ เอาไว้ทานทีเดียวตอนถึงดีกว่า พี่ไม้กินขนมไปแล้ว คงไม่หิวตอนนี้”
เด็กชายเกาะบนอกแม่ หลับตาพริ้ม ทำท่าว่าจะง่วงนอน มัสลินจึงปล่อยให้แกนอนไป
“กินขนมไม่พอยังได้จุ๊บๆ อีก อิจฉาชะมัด”
คนพูดทำตาวาว มองหน้าหญิงสาวด้วยแววตากรุ้มกริ่ม เรียกรอยแดงเรื่อบนแก้มนวล
“บ้า อย่าทะลึ่งนะ”
มัสลินแหวใส่ อายจนแก้มร้อนไปหมด กริชมักจะชอบแหย่เธอเล่นให้เขินอาย หรือไม่ก็ขโมยหอมแก้มบ้าง จูบบ้าง จนเธอไม่รู้จะระวังตัวยังไง แต่เขายังให้เกียรติไม่เกินเลยมากกว่านี้ เธอจึงวางใจเดินทางมาเที่ยวกับเขาพร้อมลูกชาย
“รถมาแล้ว พาพี่ไม้ขึ้นรถเถอะจะได้นอนสบายๆ”
รถตู้แล่นมาจอด คนขับรถลงมาช่วยยกกระเป๋า ก่อนจะไปประจำที่คนขับ
“ไปบ้านพักที่ปราณบุรีนะ”
กริชบอกนายสน ก่อนจะหันมาสนใจสองแม่ลูก
“นอนได้เลยนะ
