“อิ่มแล้วเหรอ ทำไมกินน้อยจัง นี่ข้าวผัดของโปรดมัสเลยนะ”
ปรัชญ์นิ่วหน้ามองจานข้าวที่พร่องไปไม่ถึงครึ่ง ของกินอย่างอื่นถูกตักอย่างละคำสองคำ ปกติมัสลินได้ชื่อว่าท้องยุ้งพุงกระสอบกินอะไรได้อร่อยจนเขาอิจฉา แต่ยามนี้เธอกินเหมือนแมวดมราวกับฝืนกินไปอย่างนั้น เห็นแล้วก็สะท้อนใจนึกห่วงใยมากขึ้นกว่าเดิม
“มัสคงเหนื่อย เลยกินไม่ค่อยอร่อย”
มัสลินแก้ตัวเสียงแผ่ว ฝืนยิ้มทำท่าร่าเริง กลบเกลื่อนความหมองเศร้าในหัวใจตัวเอง ไม่ให้ใครเห็น
“ป้าเปรมคะ มัสขอยืมโทรศัพท์โทรกลับบ้านได้ไหมคะ มัสอยากโทรหาคุณยาย มัสหายไปแบบนี้คุณยายคงเป็นห่วงมัสมาก” มัสลินเอ่ยปากของยืมโทรศัพท์ของเปรมใจ
จากที่คิดว่าจะให้มัสลินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ให้สบายตัวก่อนค่อยพูดเรื่องนี้ เปรมใจกลับต้องบอกเล่าออกมาเร็วกว่าที่คิด
“หนูมัส... ทำใจดีๆ ไว้นะลูก”
เปรมใจขยับเข้ามานั่งข้างๆ กุมมือมัสลินไว้
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
ท่าทางของเปรมใ
