“หนูมัส เอ่อ... หนูมัสตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วครับคุณเปรม”
สิ่งที่ได้ยินทำให้มัสลินนิ่งงันไป มือบางจับท้องของตัวเองไว้ ในท้องของเธอกำลังมีชีวิตน้อยๆ ถือกำเนิดขึ้น ภาพใบหน้ารกเรื้อของชายผู้จากไปลอยวาบเข้ามาในมโนนึก ค่ำคืนที่เธอตกเป็นของเขาได้ก่อสายใยชีวิตขึ้นมา สิ่งที่เธอพยายามจะลืม กลับย้อนวนเข้ามาในหัว ในความตกใจมีความรู้สึกอื่นแทรกผ่านเข้ามาด้วย ขอบตาร้อนผ่าวก่อนที่น้ำตาจะหยดรินออกมาช้าๆ
“โถ่... หนูมัส”
เปรมใจตกใจไม่แพ้กัน แม้จะพอคาดเดาได้จากอาการของมัสลิน แต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดสิ่งนี้ขึ้นกับชีวิตของหญิงสาวผู้น่าสงสารคนนี้ โชคชะตาเหมือนกำลังยื่นบททดสอบบทใหม่ให้มัสลิน ครั้งนี้มันหนักหนาเหลือเกินที่จะก้าวผ่านไป
“หมอจะจัดยาบำรุงให้นะครับ ช่วงนี้ต้องรับประทานอาหารให้ครบห้าหมู่ พักผ่อนให้เพียงพอและพยายามอย่าเครียด อาจจะส่งผลกระทบกับเด็กในครรภ์ได้”
นายแพทย์เอ่ยขึ้น เขามองมัสลินด้วยความ
