.“ยายแก่นั่น แม่ของกันต์คงเป็นคนสั่งให้ยิงพวกเรา”
“มันเกิดอะไรขึ้น แล้วมัสอยู่ไหน”
ปรัชญ์ห่วงมัสลินมากกว่าใคร เมื่อคืนเขากับมารดาตามภานุไปดูศพที่โรงพยาบาล ศพผู้หญิงคนนั้นอยู่ในสภาพขึ้นอืดไม่สวมเสื้อผ้า แม่ของเขามองปราดเดียวก็รีบลากแขนเขาออกมาจากห้องเก็บศพ
“ไม่ใช่หนูมัส สภาพศพขึ้นอืดคงตายมาไม่ต่ำกว่าสามวัน แล้วผิวก็สีแทนตัวก็เตี้ยกว่า ไม่ใช่หนูมัสแน่ๆ”
แม่ของเขาพูดไปดมยาดมไป สีหน้าดีขึ้นเมื่อรู้ว่าศพไม่ใช่คนที่ตามหา หลังจากนั้นภานุก็พาเขากับท่านมาส่งที่โรงแรม รุ่งเช้าวันนี้ก็โทรมาหาเขา
“คนที่จับตัวมัสโทรมาหาผม บอกสถานที่นัดพบ ผมจะไปพามัสกลับมาให้ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
“ผมขอตามไปด้วยได้ไหม ผมอยากพามัสกลับมาด้วยตัวเอง”
ปรัชญ์ขอตามภานุมาด้วย อีกฝ่ายลังเลใจเล็กน้อยก่อนจะยอม ไม่นึกว่าจะมีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้น
“มัสน่าจะอยู่ในเรือลำนั้น เราต้องไปช่วยมัสก่อนที่เรือจะจม”
บนเรือของคุ
