“พี่ปอนด์ส่งมัสที่ท่ารถก็พอแล้วค่ะ มัสจะพาพี่ไม้ไปเอง”
มัสลินบอกปรัชญ์ให้พาเธอมาส่งที่สถานที่ขนส่งผู้โดยสาร หญิงสาวไม่อยากพาลูกขึ้นเครื่องบินไป พี่ไม้ยังไม่ชินกับการขึ้นเครื่อง อาจจะโยเยได้อีก การเดินทางด้วยรถบัสปรับอากาศ สะดวกสบายไม่แพ้กัน อาจจะถึงที่หมายช้าหน่อย แลกกับการที่ลูกชายไม่ต้องมีผลกระทบกับการปวดหู เธอจึงเลือกเดินทางด้วยวิธีนี้
“นี่เบอร์ของคุณภานุ มัสโทรไปหาเขาก่อนสิ เผื่อเขาไม่อยู่จะได้ไม่เคว้งเวลาไปถึง”
ปรัชญ์หยิบโทรศัพท์มากดเบอร์โทรของภานุ ใส่เครื่องของน้องสาวไว้
“ขอบคุณค่ะ มัสฝากอุ้มพี่ไม้หน่อยนะคะ”
มัสลินส่งลูกชายที่กำลังหลับ ให้ปรัชญ์ช่วยอุ้ม ก่อนจะกดโทรหาภานุ รออยู่ชั่วครู่ อีกฝ่ายก็รับสาย
“คุณภานุ นี่มัสลินค่ะ”
“มัส... มัสลินเหรอ โอย พี่ไม่เคยได้พบมัสเลย เป็นยังไงบ้าง” เสียงนุ่มของภานุ ทำให้มัสลินยิ้มออก
“มัสสบายดีค่ะ ที่โทรมาหาพี่นุวันนี้ มัส เอ่อ... มัสอย
