“ยอมรับแล้วใช่ไหมนังมัส ฉันขอประกาศตรงนี้เลยนะ ว่าฉันจะไม่เลี้ยงนังเด็กไม่รักดีนี่ไว้อีก จะไปอยู่ที่ไหนกับใครก็ไป!”
“คุณป้า... มัสขอร้อง อย่าไล่มัสเลย มัสไม่มีใครอีกแล้ว ฮือ...”
มัสลินคลานเข้าไปกอดขาแพรพรรณไว้ อ้อนวอนเสียงเจือสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอไม่เหลือใครอีกแล้วสิ้นคุณยายก็เหมือนสิ้นทุกอย่าง หากถูกไล่ออกจากบ้านก็ไม่รู้จะไปพึ่งพิงใคร หนทางข้างหน้าของเธอมืดมนจนหญิงสาวมองไม่เห็นที่ไป หัวใจปวดร้าวแหลกเหลวจนไม่เหลือชิ้นดี
สูญเสีย สูญสิ้น หมดทุกสิ่งในวันเดียว...
มีเพียงลมหายใจกับร่างกายที่อ่อนระโหยโรยล้า ยังคงต้องฝืนมีชีวิตอยู่ ท่ามกลางมรสุมชีวิตรายล้อมตัว
“ไปให้พ้น! ฉันไม่มีทางเลี้ยงตัวเสนียดอย่างแกให้รกบ้านหรอก เผาศพคุณแม่เสร็จ แกก็หอบข้าวขนของไปให้พ้นจากบ้านฉัน ห้ามเหยียบเข้ามาในบ้านของฉันอีกเข้าใจไหม!”
พูดจบแพรพรรณก็สลัดขาให้หลุดจากการเกาะกุมของมัสลิน แล้วเดินเชิดหน้าออกจากศา
