ในอีกมุมหนึ่งของโรงพยาบาล ภานุกำลังนั่งคุยกับคนป่วยที่เพิ่งฟื้นจากการหลับใหลมายาวนาน ใบหน้าของอีกฝ่ายซูบตอบลงทำให้ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาดูซีดเซียว ทว่าในสายตาของคนมองยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกดีๆ
“นุไม่คิดว่านุ จะได้คุยกับกันต์อีกแล้ว”
ภานุกุมมือค่อนข้างซีดของกันต์ไว้ เขามองหน้าคนป่วยแล้วยิ้มละมุน หัวใจพองฟูเหมือนลูกโป่งถูกอัดลมจนเต็ม หลายเดือนที่ผ่านมา เขาทุกข์ทรมานกับการต้องทนเห็นชายอันเป็นที่รักต้องกลายมาเป็นเจ้าชายนิทรา จะมาเยี่ยมแต่ละครั้งต้องหลบซ่อนสายตาของคุณวิภา ที่สั่งห้ามไม่ให้เขาได้เข้าใกล้ลูกชาย ตอนที่เขานำกริชมาที่นี่ได้รับรู้ข่าวว่ากันต์ฟื้นแล้ว ภานุรีบวิ่งมาหาอีกฝ่ายทันที กว่าแพทย์จะยอมให้เขาได้เข้ามาพูดคุยกับคนป่วยต้องรออยู่นาน
“กันต์ก็ไม่คิดว่า จะได้ตื่นมาเจอนุอีกแล้ว”
เสียงของกันต์แหบเครือเล็กน้อย ที่คอยังมีรอยเจาะทำให้เขาไม่สามารถพูดเสียงดังได้ เมื่อได้เจอคน
