“โอเคคับ แม่จ๋ามาแล้ว แม่จ๋าลุงกริชชวนไปเที่ยวทะเล!”
เด็กชายตอบรับ ก่อนจะหันไปเห็นแม่ของแกเดินมาพอดี รีบกระโดดลงจากตักวิ่งไปบอกแม่
“โอเคนะแม่จ๋า ไปเที่ยวทะเลกันนะ”
แกจับมือแม่แกเขย่าแรงๆ รบเร้าให้ตอบรับ
“ไม่โอเคค่ะพี่ไม้ แม่จ๋าเคยสอนว่ายังไง ห้ามไม่ให้ไปไหนกับคนแปลกหน้าไม่ใช่เหรอ ทำไมพี่ไม้ลืมแล้ว”
คนเป็นแม่ทำหน้าเคร่ง เสียงดุ อบรมเด็กชาย พี่ไม้ก้มหน้าหลบสายตาแก้ตัวเสียงอ่อยว่า
“ก็นี่ลุงกริชไง พี่ไม้รู้จักแล้ว ยายเปรมก็รู้จัก แม่จ๋าก็รู้จัก ไม่ใช่คนแปลกหน้าสักหน่อย”
“ใช่ ลุงไม่ใช่คนแปลกหน้าสักหน่อย”
กริชเดินมาหาสองแม่ลูก เขายิ้มให้หญิงสาวดวงตาเป็นประกาย มัสลินอุ้มลูกเป็นตัวขวางไว้ ไม่ให้เขาเข้ามาใกล้ ชะเง้อมองในครัวเปรมใจก็ไม่ออกมาสักที ปรัชญ์นั้นอาบน้ำช้าเป็นนิสัย ตัวเธอเกรงใจคนเป็นป้ารีบอาบน้ำลงมาดูลูก กลับมาพบเจ้าตัวเล็กกำลังเล่นกับกริชอยู่พอดี
“นะแม่จ๋า เราไปเที่ยวทะเลกั
