“คุณผู้หญิง...”
นายสนเอ่ยออกมา หวังใจให้หญิงสาวทักทายตอบ แต่ได้รับเพียงรอยยิ้มกลับมา หันไปมองเจ้านายก็แสดงท่าทางเหมือนเพิ่งรู้จักหญิงสาวเช่นกัน ต่างคนเหมือนจดจำกันไม่ได้ แกยังจำสายตาของทั้งสองตอนแยกจากกันเมื่อห้าปีก่อนได้ ว่าคนทั้งคู่นั้นรักกันมากมายเพียงใด คนมองได้แต่สะท้อนใจไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา
“เชิญครับ”
กริชเปิดประตูให้มัสลินเข้าไปนั่งในรถหรูของเขา หญิงสาวเอ่ยขอบคุณแล้วก้าวเข้าไปนั่ง เจ้าของรถเดินอ้อมมานั่งอีกฝั่ง นายสนเข้าประจำตำแหน่งคนขับนำรถเคลื่อนออกไป
“คุณกริชเจอพี่ไม้ที่ไหนคะ”
มัสลินชวนคุยไม่ให้บรรยากาศอึดอัดเกินไป เธอขยับไปนั่งชิดอีกฝั่งของประตู ปล่อยช่องว่างบนเบาะไม่ให้ชิดกันเกินไป เจ้าของรถดูเหมือนจะผ่อนคลายมากเขานั่งกางขาเอาแขนพาดเบาะด้านบนไว้ ปลายแขนของเขาพาดเลยมายังที่นั่งฝั่งเธอ ด้วยเขาเป็นคนตัวใหญ่ร่างหนากำยำ เห็นแล้วอดนึกถึงใครคนหนึ่งไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นก็ตัวโตเห
