“หิวเหรอยัง?” คริสต์เอ่ยถามกอหญ้า พร้อมกับที่พนักงานจัดโต๊ะใหม่เสร็จเช่นกัน
“นิดหน่อยค่ะ...” กอหญ้าตอบตามความจริง และทั้งสามคนทำเหมือนมีเพียงพวกเขาแค่สามคน ริต้าทำเพียงแต่คิดในใจว่า “ด้านได้ อายอด”
คริสต์รับเมนูมาจากพนักงานและถามกอหญ้าต่อว่าสั่งอะไรไปบ้าง เมื่อกอหญ้าให้รายละเอียดรายการอาหารไปสี่อย่าง คริสต์จึงสั่งเพิ่มอีกสองอย่างเพื่อเป็นการอุดหนุนทางร้านที่เขามาสร้างความยุ่งยาก
“ริต้าดีใจจังค่ะ ที่วันนี้ได้มาทานข้าวกับคริสต์” ริต้าเลือกที่จะมองข้ามความห่างเหินของคริสต์ เธอพูดพร้อมเอื้อมมือไปเกาะกุมมือคริสต์ที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ครับ...” คริสต์ตอบเพียงเท่านั้น พร้อมขยับมือออกมา ริต้าเก็บอาการเสียหน้าไว้ เพราะวันนี้เธอตั้งใจแล้วว่าจะต้องป่วนให้ได้
“คุณกอหญ้าช่างมากมายในความสามารถนะคะ และดีใจด้วยนะคะ ที่งานเขียนได้นำมาทำละคร...” กอหญ้าหันมามองริต้าทันทีด้วยแววตาและสีหน้าที่บ่งบอกว่าเธอไม่
