“หญ้าน่าเกลียดขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“หญ้าไม่ได้น่าเกลียด แต่รอยยิ้มของหญ้าที่พี่เห็น คือ รอยยิ้มของหญ้าเหมือนกับว่าหญ้ากำลังมองสิ่งน่าเกลียดขี้เหร่อะไรประมาณนั้น” กอหญ้ายิ้มและหัวเราะออกมากับสิ่งที่ได้ยิน
“หญ้าเปลี่ยนใจยังทันมั้ยคะ?”
“ไม่ทันแล้ว” คริสต์ตอบกลับอย่างอ่อนโยน และโน้มหน้าไปหอมแก้มเนียนนั้นข้างหนึ่งและถอยออกมา คริสต์ยิ้มตอบให้กับรอยยิ้มของกอหญ้า “ผ่าน ฉากยิ้ม”
“อะไร?” กอหญ้าถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“เมื่อกี้รู้สึกยังไงถึงยิ้มออกมา”
“ก็ดีไง...”
“มันคือการแสดงอย่างหนึ่งที่ร่างกายต้องถ่ายทอดออกมาให้คนดูเขาเห็นและเชื่อว่าเรากำลังเป็นแบบที่เราต้องการให้เห็น...การเป็นนักแสดงไม่ได้ง่ายแต่บทนี้ หญ้าเป็นในแบบที่หญ้าเป็น เมื่อถึงเวลาที่ต้องยิ้ม ยิ้มแบบตัวหญ้า พูดเราก็แค่เปลี่ยนไปตามบทพูดที่ถูกกำหนดไว้เราเพียงแค่ใส่อารมณ์และความรู้สึกลงไป”
“ค่ะ…” กอหญ้าตอบแค่นั้นและมอบรอยยิ้มให้กับผู้
