เธอรู้ว่าสิ่งที่มารดาทำให้มันทำให้ใครต่อใครหลายคนต้องเป็นทุกข์และเสียน้ำตา โดนเฉพาะกัลยกร ซึ่งท่านดีกับเธอมาตลอด เธอจึงละอายแก่ใจยิ่งนัก
“ฉันไม่รับ วันนี้แกสองคนต้องตาย อ้อ แต่ฉันจะบอกอะไรไว้ให้แกรู้ก่อนตายนะนังกั้ง แม่แกตายเพราะฝีมือฉัน”
แล้วก็เห็นรอยยิ้มแห่งความสะใจแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าของคนพูด ก่อนท่านจะหัวเราะลั่นคล้ายคนคลั่ง
“คุณท่านหมายความว่ายังไงคะ” ทำไมท่านถึงพูดแบบนี้ แม่มลของเธอเสียเพราะอุบัติเหตุไม่ใช่หรือ
“แม่แกตายเพราะฉันสั่งคนไปฆ่า ฉันจัดฉากให้เหมือนว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่ที่จริง ฉันเองคือคนสั่งฆ่าแม่แก แต่ฉันต้องขอบใจลูกชายเธอด้วยนะคะขวัญเกล้า
เพราะการตายของมันทำให้ฉันคิดออกว่าจะจัดการกับนังพรชมลยังไง อ้อ แล้วฉันจะบอกให้นะ ถ้าลูกแกไม่ตายไป ฉันก็คิดจะสั่งฆ่ามันเหมือนกัน”
น้ำเสียงที่พูดถึงพชรมลและภวัตเต็มไปด้วยความเกลียดชังและคั่งแค้น เธอรักลูกดังไข่ใน
