“งืม...อืม...อ่ะ...ฮัลโหล...”
หญิงสาวยื่นมือสะเปะสะปะควานโทรศัพท์ของตัวเองจากบนที่นอน จนคว้าเจอ แล้วเธอก็ยกมันไปแนบที่หู พร้อมกับกรอกเสียงแหบ ๆ ลงไป
“ฮัลโหล! พิเหรอ วันนี้พี่ไปรับไม่ได้แล้วนะ ให้เพื่อนมาส่งได้มั้ย พี่ติดประชุมด่วนเช้าหนะ
อยู่ที่ทำงานแล้วเนี่ย”
พสินบอกกับภรรยาน้ำเสียงเครียด ขณะที่คนฟังยังง่วงมึนและงุนงงอยู่
“ไปรับที่ไหนคะ ก็เมื่อคืนพี่ยัง...”
เมียสาวลืมตาขึ้น พลางเอ่ยถามสามีด้วยน้ำเสียงที่ลังเลเล็กน้อย
“เมื่อคืนพี่คุยกับทิวาเพื่อนพิแล้ว ก็ว่าจะเข้าไปรับพิที่บ้านเขาแต่เช้า แต่พี่ดันมีประชุมด่วนเข้ามาก่อนอ่ะ พี่ต้องรีบเข้าประชุมแล้ว วันนี้พิกลับบ้านเอง ก็แล้วกันนะ”
พสินพูดจบ ก็รีบตัดสายเธอทิ้งทันที ส่วนพิรมลก็ได้แต่นอนนิ่งอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก เธอจึงพยายามใช้ความคิดและสติที่มีอยู่น้อยนิดลองทบทวนและปะติดปะต่อเรื่องเมื่อคืนดู จนเริ่มจะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาช้า ๆ
“อืมมม งั
