ซูลี่นั่งพิงต้นไม้ นางผล็อยหลับไปครู่หนึ่ง จนยาเร้นปราณเริ่มสลายฤทธิ์ ตัวน้อย ๆ จึงค่อยปรากฏกายขึ้นใต้ต้นไม้
สามบุรุษตามหานางให้ควั่กทั้งตรอกหฤหรรษ์ นึกไม่ถึงว่านางจะผ่านนักฆ่าเฝ้าประตูตรอกจนออกมาถึงค่ายกลชั้นนอกได้
“มาทำอะไรที่นี่ ปล่อยให้พวกข้าตามหาเสียวุ่นวาย” เสียงอวี้เหยียนเอ่ยอย่างไม่พอใจ
“ข้าได้ยินทุกสิ่งหมดแล้ว พวกเจ้าไปพบพี่ชายของข้าที่ค่ายกลย่นระยะทาง พวกเจ้าใจร้ายมากเรื่องของฉู่เอี๋ยนจื่อ”
สามแฝดตกใจหน้าซีดเหมือนเห็นผี สิ่งที่อุตส่าห์วางแผนมาคงพังครืนเสียแล้ว พวกเขาได้แต่เงียบ
“ก้าวออกมาจากค่ายกลชั้นในเถิด ข้าไม่รังเกียจผิวกายของพวกเจ้าหรอก” ซูลี่มองพวกเขาด้วยสายตาเรียบเฉย เห็นสามบุรุษฝาแฝดไม่กล้าก้าวออกมาจากเขตริมป่าดับตะวัน พวกเขายืนเก้ ๆ กัง ๆ เท้าเหยียบอยู่ในค่ายกลชั้นใน ทำราวกับผีสางไม่กล้าเข้าเขตอาคม
“เจ้ารู้หมดแล้ว”อวี้เซียนซุนเป็นกังวล
“รู้ว่าพวกเจ้าวางยาฉู่เอี๋ยน
