ปีเตอร์ไม่ฟังเสียงของพิรา เขารู้ดีว่าลูกน้อยยังหลับปุ๋ย และเขาเองก็เพลียมากที่ไม่ไดหลับทั้งคืน ซ้ำยังใช้พลังงานหนักอีกในเช้านี้
"ผมขอนอนอยู่แบบนี้ทั้งวันเลยได้มั้ยครับ" ปีเตอร์ทำเสียงงอแงเป็นเด็ก
"ไม่ได้ค่ะ ถอยออกไปสิคะ หนักจะแย่อยู่แล้ว" เธอผลักแผงอกกว้างของเขาเบา ดวงหน้าสวยได้รูปแอบแดงเป็นรูปตำลึงเมื่อนึกถึงบทรักเก่าๆที่หวนคืน แม้เจ็บใจในความใจง่ายของตนเองอยู่มากก็ตาม
"นะครับที่รัก ผมขอนอนกอดคุณให้หายคิดถึงก่อนนะคะ" ปีเตอร์ออดอ้อนจนพิรชายอมใจอ่อน
"งั้นก็อยู่ในนี้ ห้ามให้ใครเห็นเด็ดขาดว่าคุณเดินออกจากห้องนี้ แต่ถ้าลูกร้องคุณต้องออกไปตามฉันนะคะ" พิรชาสั่งงานปีเตอร์ไว้ เขายอมปล่อยเธอให้ลุกออกจากเตียงไปเข้าครัว
พิรชาสับสนวุ่นวายในหัวใจ เธอไม่อยากให้อภัยเขาง่ายๆแบบนี้ แต่เพียงแค่เขาสัมผัสเธอเพียงน้อยนิด กลับยอมศิโรราบให้เขาเสียตั้งแต่ยังไม่ขึ้นเตียงเสียด้วยซ้ำ
"อ้าว คุณพ่อตื่นเช้าจังค
