เรื่องอะไรจะยอม
1720 คำ
ตะวัน....
06.30น
"ตะวันตื่น"
"ฮืออออ ง่วงขออีกห้านาทีนะคะแม่"
"มึงจะไม่ไปสอบใช่ไหมถ้าไม่ไปกูไม่รอแล้วนะ" ไปสอบ เออจริงสิวันนี้ฉันมีสอบ แต่เสียงเมื่อกี๊เสียงของไอ้ซันไม่ใช่เหรอ แล้วมันมาปลุกฉันได้ไง
"จะลุกไม่ลุก" พอได้ยินเสียงมันอีกรอบฉันรีบดีดตัวลุกขึ้นทันทีและมองไปรอบๆห้องปรากฏว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องไอ้ซันก่อนจะก้มมองดูตัวเองในสภาพไม่ได้ใส่อะไรเลยมีเพียงผ้าห่มคลุมไว้เท่านั้น หลังจากนั้นภาพต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ปรากฏชัดขึ้นมาในหัวของฉันไม่ว่าจะเป็นตอนที่มันลงลิ้นให้ฉันหรือมันขอร้องให้ฉันอมไอ้นั่นของมัน ฉันรีบเอามือปิดหน้าตัวเองด้วยความรู้สึกผิด ฉันเพิ่งอยู่มอสี่เองนะทำไมถึงใจง่ายยอมมันขนาดนี้ล่ะ แม้ว่าเราจะไม่ได้สอดใส่กันก็เถอะ ไม่ได้การละต่อไปฉันคงต้องห่างๆกับมันจะไม่ยอมอยู่กับมันตามลำพังอีกแล้วเพราะคราวหน้าฉันคงไม่รอดมือมันแน่ฉันยังจำคำพูดของมันได้มันบอกว่ามันไม่มีถุงยางก็เลยไม่ทำนั่นก็แปลว่าถ้ามีมันจะทำงั้นเหรอ
"เสื้อผ้ามึงกูให้คนใช้ไปเอามาจากบ้านมึงแล้วนะ"
"ห๊ะว่าไงนะ" ฉันเงยหน้ามองไอ้ซันที่กำลังยืนเอาผ้าขนหนูเช็ดผมอยู่สภาพของไอ้ซันตอนนี้มันมีผ้าขนหนูห่อหุ้มส่วนล่างเอาไว้มันคงเพิ่งออกมาจากห้องน้ำเพราะตัวมันเปียกไปหมดทั้งตัว
"กูให้คนใช้ไปเอาชุดนักเรียนกับกระเป๋านักเรียนของมึงมาแล้วและกูก็โทรไปบอกน้าต่ายแล้วว่าวันนี้กูจะไปส่งมึงที่โรงเรียนเอง"
"แล้ว..แม่กูว่าไง"
"น้าต่ายไม่ว่าไงบอกแค่ว่าฝากมึงไปโรงเรียนด้วยก็แค่นั้น"
"เห้อออ โล่งอก" ที่ฉันโล่งอกเพราะฉันกลัวว่าแม่จะถามอะไรมากกว่านี้แม้ว่าครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันมานอนบ้านไอ้ซันแต่มันก็เป็นครั้งแรกที่ฉันนอนกับมันแค่สองคน
"ทำไมกลัวน้าต่ายรู้ว่าเมื่อคืนกูกับมึง.."
"หยุดพูด เรื่องเมื่อคืนถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเข้าใจไหม"
"มึงต้องการแบบนั้นจริงดิ"
"อือ"
"ทำไมกลัวไอ้พอสมันเสียใจ??"
"เปล่ากูแค่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนถ้ามีคนรู้เรื่องนี้พวกเขาต้องคิดว่ากูใจง่ายยอมมึงง่ายๆ"
"แคร์ทำไมกับคำพูดคนอื่น ไม่ได้ไปขอข้าวมันมากินซะหน่อย"
"มึงไม่ต้องแคร์เพราะมึงเป็นผู้ชายไงแต่กูเป็นผู้หญิงกูเสียหาย"
"เออ โอเคกูจะไม่พูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ใครฟ้ง"
"ขอบใจ" พูดจบฉันก็มองหาเสื้อผ้าของตัวเองที่ไอ้ซันมันถอดเมื่อคืนเพื่อที่จะใส่ไปเข้าห้องน้ำแต่ก็ไม่เจอสักตัว
"เสื้อผ้าเมื่อคืนที่กูใส่มาอยู่ไหน"
"กูให้คนใช้เอาไปซัก"
"ห๊ะ!!! มึงเอาไปให้พี่เขาซักทำไมแบบนี้เขาก็รู้สิว่าเมื่อคืนกูกับมึง>07.40 น
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่หน้าห้องเพื่อเตรียมตัวเข้าห้องสอบด้วยสภาพที่ไม่เต็มร้อยเพราะเมื่อคืนก็หลับได้ไม่เต็มอิ่มแถมก่อนมาก็โดนไอ้ซันมันรังแกอีก สภาพของฉันต่างจากมันลิบลับฉันมองค้อนไปที่มันที่นั่งอ่านหนังสือรอสอบอย่างอารมณ์ดี
"ตะวันทำไมวันนี้หน้าตามึงดูไม่ค่อยสดชื่นเลยวะสภาพเหมือนกับคนอดหลับอดนอน"
"กูเหรอ เอ่อคือมะคืนกู....กูอ่านหนังสือหนักไปหน่อยน่ะ"
"อย่าหักโหมอ่านหนังสือให้มันมากนักเดี๋ยวก็ไม่สบายแบบคราวก่อนอีกหรอก"
"อื้มมม ขอบคุณนะที่เป็นห่วง"
"ไม่ให้ห่วงมึงจะให้กูห่วงใครวะมึงเพื่อนกู"
"กูก็เพื่อนมึงมั้ยไอ้พอสเผื่อมึงลืม" ไอ้ซันพูดเหมือนมันน้อยใจไอ้พอสแต่ไม่ใช่หรอกฉันรู้ดี
"อย่างมึงไม่ต้องเป็นห่วงหรอกมั้งเพราะมึงไม่ต้องอ่านหนังสือสอบก็สอบผ่านอยู่แล้ว"
"หึ ใครบอกว่ากูไม่ต้องอ่านเมื่อคืนกูอ่านทั้งคืนจนถึงตีสามมึงไม่รู้อะไร" ฉันหันไปมองไอ้ซันมันหัวเราะในลำคอแล้วมองมาทางฉัน
"อย่างมึงน่ะนะอ่านหนังสือถึงตีสาม"
"อืมไม่เชื่อถามตะวันดูดิ"
"หืมม แล้วตะวันมันเกี่ยวอะไร"
"เอ่อ คือ เมื่อคืนกูไปติวหนังสือกับไอ้ซันที่บ้านมันน่ะ"
"อ้าวเหรอแล้วทำไมไม่มีใครชวนกูเลยวะ"
"ชวนทำไมชวนมามึงก็เป็น.."
"เอ่อนี่ก็ใกล้เวลาสอบแล้วเราเข้าไปรอข้างในกันเหอะ" ฉันรีบตัดบทแล้วดึงแขนไอ้พอสมันเข้าห้องทิ้งไอ้คนปากมากอยู่ตรงนั้นคนเดียว
ซันเดย์....
ผมมองตามหลังตะวันที่ลากแขนไอ้พอสเข้าห้องสอบเพราะกลัวผมจะพูดเรื่องเมื่อคืน ผมเดินสองคนนั้นเข้ามาในห้องสอบแล้วที่นั่งของผมอยู่ข้างหลังตะวันมันพอดี ทำให้เห็นรอยที่ผมแอบทำไว้เมื่อคืนอย่างชัดเจนโดยที่คนตรงหน้าไม่รู้ตัวและคงไม่เห็นเพราะรอยมันอยู่ที่ต้นคอด้านหลังถ้าผมเปียไม่ปิดไว้คนเดินที่ยืนหรือเดินตามหลังก็คงเห็น ถามว่าเมื่อคืนผมรุ้สึกยังไง บอกเลยว่าโคตรดี ผมรอวันที่จะทำแบบนี้กับตะวันมาตั้งแต่ขึ้นมอหนึ่งแต่ก็อดใจมาตลอดจนกระทั่งเมื่อวานนี้ตอนที่อยู่ที่น้ำตก
"ไอ้ซันกูว่ากููชอบตะวันมันว่ะ" ไอ้พอสมันบอกกับผมขณะที่เราสองคนนั่งกันอยู่ที่โขดหินส่วนตะวันมันนั่งเล่นอยู่ข้างล่างตรงริมลำธารห้วยที่น้ำไม่ลึกมาก
"ฮะ!!" ผมตกใจเหมือนกันที่มันมาสารภาพกับผมว่าชอบตะวัน
"กูบอกว่ากูชอบตะวัน ชอบแบบที่ผู้ชายชอบผู้หญิงอ่ะไม่ได้ชอบแบบเพื่อน"
"มึงชอบมันตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ไม่รู้เหมือนกันว่ากูเริ่มชอบมันตั้งแต่เมื่อไหร่แต่พอรู้ตัวอีกทีกูก็ชอบมันไปแล้ว ยิ่งกูรู้ว่าพ่อกับแม่จะส่งกูไปเรียนต่อถ้าจบมอหกกูเริ่มรู้สึกชัดเจนเพราะกูจะไม่ได้เจอตะวันมันอีกหลายปีกูทำใจไม่ได้ที่ต้องแยกจากมัน กุจะทำยังไงดีวะไอ้ซัน"
"........" ผมไม่มีคำตอบให้มันหรอกอย่ามาหวังเลย
"หรือกูจะไม่ไปเรียนต่อดีวะ"
"พ่อกับแม่มึงจะยอม??"
"นั่นแหละคือปัญหา เพราะพ่อกูจะให้กูไปเรียนต่อเกี่ยวกับการบริหารธุรกิจแล้วให้กลับมาสานต่อธุรกิจของท่าน"
"มีทางเดียวคือมึงตัดใจ"
"กุทำไม่ได้ว่ะ กูเคยลองมาแล้วแต่ก็ทำไม่ได้"
"แล้วมึงจะทำไง"
"กูว่ากูจะบอกความในใจกับมันถ้ามันรู้สึกแบบเดียวกับที่กูรู้สึกกับมันกูจะขอให้พ่อกูไปขอหมั้นตะวันกับพ่อกำนันแล้วก็น้าต่าย จากนั้นกูจะพามันไปเรียนต่อด้วยกัน" ผมนั่งฟังไอ้พอสเล่าแผนการของมันที่วางเอาไว้ หึเรื่องอะไรผมจะยอมผมหมายตามันมาตั้งนานผมไม่ยอมให้ตะวันมันไปเป็นของไอ้พอสหรอกถึงมันจะเป็นเพื่อนสนิทของผมก็ตาม และด้วยเหตุนี้เมื่อคืนผมถึงหลอกล่อตะวันมันไปที่บ้านแล้วจัดการกับมัน มันทำให้ผมรู้ความจริงที่ว่าตะวันไม่ได้รู้สึกอะไรกับไอ้พอสแต่ตะวันมันรู้สึกกับผมต่างหากไม่อย่างนั้นมันคงไม่ยอมให้ผมทำอะไรๆกับร่างกายของมันหรอก ถึงเราจะยังไม่ได้สอดใส่หรือเป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่ผมก็ถือว่าผมได้ตีตราจองร่างกายตะวันมันเรียบร้อยโรงเรียนไอ้ซันแล้ว ถามว่าทำไมผมถึงยังไม่ล่วงเกินมันมากกว่านั้น นั่นเป็นเพราะผมไม่ได้เตรียมความพร้อมผมไม่มีถุงยางผมกลัวว่าถ้าทำแล้วเกิดเอาออกไม่ทันแล้วตะวันมันท้องขึ้นมาผมไม่ซวยเหรอวะ แต่ไม่ต้องกลัวว่ามันจะรอดมือผมไปได้เพราะรอบหน้าผมจะเตรียมตัวให้พร้อมกว่านี้อย่างแน่นอน ผมต้องได้มันเป็นคนแรก แต่ผมก็ไม่ได้เอาเปรียบมันหรอกนะเพราะมันก็จะได้ผมเป็นคนแรกเหมือนกันแต่หลังจากนั้น..ผมไม่รู้
- ผู้เขียน
