ตะวัน...
หลังจากไอ้พอสมันขับรถออกไปแล้วทิ้งให้ฉันยืนอยู่กับไอ้ซันที่ยังไม่ไปไหน พอฉันหันมามันก็เอาแต่จ้องหน้าตามันแดงๆเหมือนคนจะร้องไห้
"เป็นอะไร"
"ใคร"
"มึงไงเป็นอะไร ทำท่าเหมือนจะร้องไห้"
"มึงไม่รู้จริงๆเหรอว่ากูเป็นอะไร"
"ไม่รู้" ฉันรู้สิทำไมจะไม่รู้
"กูกำลังเจ็บ เจ็บที่ใจของกูตรงนี้ กูคงไม่มีโอกาสได้มึงกลับมาแล้วจริงๆใช่ไหมตะวัน หื้ม"
"คำตอบมึงก็น่าจะรู้อยู่แล้วตั้งแต่ที่มึงบอกเลิกกูทิ้งกูไปมีความสุขกับผู้หญิงที่มึงคิดว่าดีว่ากู" ฉันเอาแต่ย้ำความเจ็บปวดให้กับใจของตัวเอง ฉันลืมไม่ได้จริงๆมันเจ็บจนฝังใจไปแล้วยิ่งเห็นหน้ามันฉันก็คิดถึงวันที่มันบอกเลิกวันที่มันมาบอกเหตุผลว่าเพราะอะไรมันถึงขอเลิกกับฉัน
"แล้วตอนนี้ถ้ากูอยากจะมีความสุขกับคนที่เค้ารักกู กูทำไม่ได้เหรอ มึงบอกว่ามึงเจ็บ แล้วมึงไม่คิดว่ากูเจ็บบ้างเหรอ ห๊ะทั้งคำพูดทั้งการกระทำของมึงที่เคยทำกับกู ทั้งคำสัญญาต่างๆที่มึงเค
