ซันเดย์....
"มึงยกโทษให้กูได้มั้ย"
"มึงจะให้กูยกโทษให้มึงได้ไงในเมื่อมึงไม่ได้ทำอะไรผิด"
"ผิดสิ ผิดที่กูนอกใจมึง ผิดที่กูขอเลิกกับมึงไง"
"มึงไม่ได้ผิดกูต่างหากที่ผิด ผิดที่เป็นผู้หญิงแบบที่มึงต้องการไม่ได้"
"กูกับมึงเราไมได้เป็นอะไรกันแล้วมึงอย่าลืม"
"กูจำไม่ได้เพราะไม่ว่ายังไงมึงก็ยังเป็นเมียกูและกูก็เป็นผัวมึง"
"หึ ผัวกูงั้นเหรอเป็นผัวกูแล้วมึงไปเอากับผู้หญิงคนอื่นทำไม ถ้ากูทำแบบที่มึงทำมึงจะรู้สึกยังไง"
"ตะวันมึงมีอะไรกับมันแล้วจริงๆ เหรอ....มึงทำแบบนี้ได้ยังไงวะ มึงไปมีอะไรกับมันได้ยังไง ไหนมึงบอกว่ามึงรักกูคนเดียวไง"
"แล้วไงในเมื่อตัวมึงเองก็เคยบอกว่ารักกูแค่คนเดียวแต่สุดท้ายมึงก็ไปเอากับผู้หญิงคนอื่นทั้งที่มึงยังไม่เลิกกับกูด้วยซ้ำ"
คำพูดที่มาพร้อมแววตาเจ็บปวดของตะวันในวันนั้นมันทำให้ผมได้สติผมรีบผลักกั้งออก ผมไม่อยากทำผิดอีกแล้วต่อให้ตอนนี้ผมกับมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่
