ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน...
หลังจากลงจากแท็กซี่พิมพ์พลอยก็ตรงปรี่เข้าไปเช็กอินเข้างานทันที ซึ่งเป็นเวลาก่อนบ่ายโมงเกือบยี่สิบนาที เมื่อเดินไปถึงโต๊ะทำงานยังไม่ทันวางกระเป๋าลงบนโต๊ะเสียงแซวของมนปรียาก็ลอยลมมาทันที
“วันนี้นอนค้างวันหน้าก็คงหอบผ้าหอบผ่อนย้ายเข้าไปอยู่ถาวร”
“ก็รอให้ถึงวันนั้นอยู่เหมือนกันแต่เขาไม่ชวนสักที” พิมพ์พลอยพยักหน้าเออออห่อหมก ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาจนตาแทบปิดเมื่อเห็นใบหน้าหมั่นไส้แกมเอือมระอาของมนปรียา
“สรุปคือยังไงทำไมเมื่อคืนมึงได้นอนค้างที่เพนต์เฮาส์ของนายคิณณ์ณภัทรได้ ทุกทีดึกดื่นเที่ยงคืนแค่ไหนกูก็เห็นมึงกลับมานอนที่บ้านตลอด” มนปรียาสงสัย
เธอเองก็เคยค่อนแคะคิณณ์ณภัทรตั้งหลายครั้งหลายคราที่ไม่ยอมให้พิมพ์พลอยนอนค้างคืนที่เพนต์เฮาส์ ดึกดื่นเที่ยงคืนแค่ไหนเพื่อนเธอก็ต้องเรียกแท็กซี่กลับบ้านเองตลอด แล้วเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น
เรื่องที่พิมพ์พลอยนอนค้างคืนที่เพนต์เฮ
