“พริ้งไปทำงานต่างจังหวัดเพิ่งกลับมาค่ะก็เลยเพิ่งมีเวลาว่างมาคุยกับคิณณ์ ที่พริ้งมาวันนี้ก็เพื่อคุยเรื่องเงินห้าแสนรวมทั้งค่าซ่อมรถที่คิณณ์จ่ายแทนพริ้งไปก่อน” ที่ต้องอธิบายยาวเหยียดเพราะกลัวคิณณ์ณภัทรจะเข้าใจผิดที่เธอหายหน้าหายตาไปนาน เธอไม่ได้คิดจะเบี้ยวหนี้แค่ยังไม่มีเวลาว่างมาคุยด้วยแค่นั้นเอง
พิมพ์พลอยเหลือบตามอง เมื่อเห็นคนฟังยังนั่งนิ่งจึงตั้งใจจะพูดต่อให้จบ ทว่ายังไม่ทันขยับปากเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาก็ต้องหยุดคำพูดเอาไว้กลางคันเมื่อคิณณ์ณภัทรที่นั่งเงียบมานานยกมือขวาขึ้นมาตรงหน้าเป็นสัญญาณให้เธอหยุดพูด
“คะ?” คนถูกห้ามกระพริบตาปริบๆ รอฟังว่าเขาจะพูดอะไร
“อาบน้ำมาแล้วใช่ไหม?” คิณณ์ณภัทรเบือนหน้ามองพิมพ์พลอยด้วยสายตานิ่งไร้ความรู้สึกทั้งที่ความจริงเขากำลังหงุดหงิด เขาไม่ได้อยากฟังเธอพูดพร่ำเรื่องเศษเงินนั้น เคยบอกไปแล้วด้วยซ้ำว่าไม่ต้องคืน เขารำคาญที่สุดก็คือคนประเภทที่พูดไม่รู้เรื่องนี
