หลังจากบทสนทนาเคร่งเครียดคลี่คลายลง เพื่อนทานอิ่มจนอารมณ์ดีอีกครั้ง พลอยไพลินก็เอื้อมมือไปลูบแขนเพื่อนเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงใจขึ้นเหมือนเดิม
“แล้วตอนนี้แกอยู่ยังไงจีน่า ทำงานอะไร มาทำกับฉันสิ ที่บริษัทฉันยังมีตำแหน่งว่างอยู่นะ เงินเดือนก็ดี แกจะได้ไม่ลำบากไง”
จิณห์วรายกยิ้มบาง ๆ พลางส่ายหัวให้ช้า ๆ “ขอบใจนะพลอย แต่ฉันคงไม่ไปหรอก ไอรินยังเล็กเกินไป ฉันไม่อยากทิ้งลูกไว้กับใครอะแก ฉันอยากอยู่กับเขาตลอดเวลา ไปจนกว่าลูกจะเข้าโรงเรียนนั่นแหละ ถึงวันนั้นฉันค่อยคิดหางานทำข้างนอก”
พลอยไพลินนิ่งไปเล็กน้อย มองเพื่อนที่อุ้มลูกสาวขึ้นมากอดแนบอก รอยยิ้มที่เผยออกมาจากใบหน้าอ่อนล้านั้นมีทั้งความรักและความเสียสละอยู่เต็มเปี่ยม
“แกไม่ต้องห่วงนะ ฉันหางานทำออนไลน์ได้แล้ว ถึงเงินอาจจะไม่มากเท่าที่บริษัทใหญ่ ๆ ให้ ถึงมันจะไม่ได้มั่นคงกับรายรับแบบตายตัว แต่ก็พอใช้ และที่สำคัญฉันได้อยู่ดูแลลูกตลอด
