ภายในห้องนอนชั้นสอง ความเงียบปกคลุมไปทั่ว มีเพียงเสียงสะอื้นไห้เบา ๆ ของหญิงสาวที่นั่งกอดลูกน้อยไว้แนบอกอยู่บนเตียงนุ่ม
จิณห์วราก้มหน้ามองไอริน ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยหยดน้ำตาที่เอ่อล้น มือสั่นไหวนิด ๆ แต่ยังคงโอบกอดลูกไว้แน่นเหมือนกลัวใครจะมาแย่งไป
“แม่ขอโทษนะลูก” เสียงพูดที่แผ่วเบาเอ่ยขึ้น
“แม่ไม่รู้เลยว่าที่ทำอยู่มันถูกหรือผิด แต่แม่สัญญาว่าจะมีวันให้ใครพรากหนูไปไหนได้เด็ดขาด ไม่ว่าวันนั้นหรือวันนี้”
หนูน้อยเงยหน้าขึ้นซุกอกแม่อย่างไร้เดียงสา เสียงหัวเราะเล็ก ๆ ของลูกสาวยิ่งทำให้หัวใจของจิณห์วราร้าวรานหนักมากขึ้นกว่าเดิม เป็นเด็กก็ดีแบบนี้..ไม่ต้องรับรู้ถึงความเจ็บปวดหรือความทุกข์เศร้าใด ๆ ในชีวิต
“หนูไม่ควรเกิดมาเจออะไรแบบนี้เลยลูก” เธอพูดพร้อมกับน้ำตาไหลพรากออกมาอย่างไม่อาจอดกลั้นได้
"ถ้ายัอนเวลากลับไปเริ่มใหม่ได้แม่คงไม่รักเขา คงไม่ต้องเจ็บปวดเพราะโง่รักคนไม่มีหัวใจแบบนั้น" หัวใจข
