ลูกน้อยหัวเราะเสียงใสขึ้น ขณะที่ผู้ใหญ่ทั้งสองคนต่างพยายามเก็บงำความรู้สึกที่ยังไม่พร้อมจะแสดงออกมาให้กันและกันได้รับรู้ แต่ในใจลึก ๆ ต่างคนต่างรู้ดีว่าสิ่งที่เรียกว่าความรักนั้นไม่เคยจางหายไปไหนเลย
“ลูกพ่อหนูตัวหนักขึ้นทุกเดือนเลยนะครับ อุ้มมาตั้งแต่แบเบาะ จนตอนนี้จะอุ้มไม่ไหวแล้ว” ลภัสวัฒน์อุ้มลูกขึ้นสูง หอมแก้มซ้ายทีขวาทีอย่างหวงแหน ดวงตาเต็มไปด้วยความรักที่ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะรักใครได้มากขนาดนี้เลย
จิณห์วราเดินตามหลังเงียบ ๆ เมื่อเห็นภาพนั้นแล้วหัวใจก็สั่นสะเทือน เธอไม่เคยปฏิเสธหรอกว่าผู้ชายคนนี้รักลูกจริงและที่ผ่านมาก็ทำตามสัญญาที่ให้ไว้โดยไม่มีข้อแม้สักครั้ง แต่ปัญหาคือเธอกลัว... เธอกลัวว่าจะเผลอใจอ่อนแล้วต้องเจ็บปวดเพราะเขาอีกครั้ง
“จีน่า” ลภัสวัฒน์เรียกชื่อเธอเบา ๆ เขาหันไปมองสบตากับเธออีกครั้ง
“ฉันรอมาเป็นปีแล้ว รอทุกครั้งที่เธอเปิดประตูออกมาเจอ ฉันไม่อยากเป็นแค่พ่อของไอริน แต่
