“พะ...พี่ปราณ”
“มานี่!”
“อ๊ะ! โอ๊ย! เดี๋ยวก่อน...พี่ปราณ”
มือหนากระชากข้อมือคนตัวเล็กอย่างแรง จนตัวเธอถลาเข้าชนกับแผงอกของเขา ทำให้ร่างกายที่บอบช้ำอยู่ก่อนแล้วเจ็บร้าวไปทั้งตัว นี่จะไม่ฟังกันเลยใช่มั้ย หรือต้องให้เธอตายตกไปตรงหน้าเขาถึงจะหยุด
“ปากบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับมัน แต่เผลอไม่ได้เลย เผลอเมื่อไหร่แอบมาเจอมันจนได้”
“ฟ้าไม่ได้แอบมาเจอนะคะพี่ปราณ”
“นี่พี่เบาๆ หน่อยดิวะ ฟ้าไม่สบายอยู่นะ ถ้าพี่จะหวงก็ช่วยดูตาม้าตาเรือหน่อยเถอะ”
“หุบปากไปเลยนะไอ้เด็กเมื่อวานซืน ฟ้าจะเป็นอะไรก็ไม่ใช่เรื่องของแกอย่ามาเสือก” ปราณเพลิงชี้หน้าด่าศิลาด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดจนริมฝีปากหยักกระตุก สายตาดุดันน่ากลัวจ้องเขม็งอยู่ที่ใบหน้าคมของศิลา
“พี่ปราณพอได้แล้วค่ะ นี่มันไปกันใหญ่แล้ว” นริศราดึงมือปราณเพลิงขณะชี้หน้าศิลาลง เมื่อเห็นว่าผู้คนเริ่มให้ความสนใจมากขึ้น
“ได้เจอมากกว่านี้แน่ฟ้า ถ้าพี่ยังเห็นเธอมายุ่ง
