“อื้อ...”
นริศรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสายของอีกวันด้วยอาการปวดไปทั้งตัว ลำคอแห้งผากราวกับขาดน้ำมาเป็นปี เธอพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ แค่เห็นเพดานสีขาว ได้ยินเสียงเครื่องวัดสัญญาณชีพ และเข็มน้ำเกลือที่เจาะอยู่ตรงหลังมือก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล
“อึก!”
ดวงตาพร่าเบลอมองไปด้านข้าง ทำให้เธอตกใจจนรีบลุกออกจากเตียง เมื่อพบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งฟุบหลับอยู่ข้างๆ ส่งผลให้สายน้ำเกลือถูกกระชากหลุดออกจากหลังมือกะทันหัน เลือดสีแดงสดไหลย้อนออกมาจากแผลเจาะน้ำเกลือ แต่เธอกลับไม่สนใจมันเลยสักนิด ทุกอย่างตอนนี้โฟกัสอยู่ที่ผู้ชายคนนั้น
นริศใช้มือทุบลงบนศีรษะหนักๆเมื่อความทรงจำของเธอเลือนรางจนแทบจำเหตุการณ์อะไรไม่ได้ เธอยืนตัวสั่นหลับตาลงแน่นพยายามตั้งสติและคิดทบทวนใหม่อีกครั้ง ทว่าพอความทรงจำบางอย่างหวนกลับมาก็ต้องตกใจจนน้ำตาไหลพราก เพราะโรคประจำตัวที่เป็นอยู่ส่งผลให้เธอลืมคนสำคัญที่สุดในชีวิตไ
