เรื่องที่สงสัย
620 คำ
ณ ลานจอดรถของโรงพยาบาล ขณะที่หญิงสาวกำลังก้าวไปยังรถเพื่อจะออกไปเอาของ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
"เดี๋ยวก่อนคุณ!"
เธอชะงัก หันไปมองก็พบกับใบหน้าคุ้นตาที่เพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
"นี่เราบังเอิญเจอกันอีกแล้วหรอคะ"
ริมฝีปากเขาแย้มยิ้ม"น่าจะไม่บังเอิญนะครับ 55"
คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อย"หมายความว่าคุณธาน.."
"จริงๆ ผมกำลังจะกลับแล้ว แต่เห็นว่ารถคุณยังอยู่ก็เลยรอดูว่าคุณจะลงมาเมื่อไหร่"
"รู้ได้ยังไงคะว่านี่รถนิว"
"ก็ผมได้ยินเสียงรถกำลังล็อค ตอนที่คุณกดรีโมต"
หล่อนหัวเราะเบาๆ"คุณธานนี่ช่างสังเกตจังเลยนะคะ"
"แล้วนี่คุณกำลังจะกลับบ้านหรอครับ"
"เปล่าค่ะ แค่จะกลับไปเอาของในหอ เดี๋ยวก็ต้องกลับมาที่นี่อีก"
"คุณไม่ใช่คนที่นี่หรอ"
"ก็คนที่นี่แหละค่ะ พอดีว่าบ้านอยู่ไกลจากมหาวิทยาลัย เลยตัดสินใจเช่าหอใกล้ๆ ขี้เกียจขับรถไกลน่ะค่ะ"
"แล้วเรียนอยู่ปีไหนแล้วครับ"
"ปีสามค่ะ"
เขามองด้วยสายตาแปลกใจ"ผมก็นึกว่าคุณทำงานแล้ว"
"หน้านิวดูแก่ขนาดนั้นเลยหรอคะ"
"ผมหมายถึง คุณดูเป็นผู้ใหญ่แล้ว ตอนแรกก็ว่าจะถามอยู่ว่าเรียนหรือทำงาน แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ถาม... งั้นผมขอเรียกน้องนิวได้ไหมครับ"
"ได้สิคะคุณธาน"
ริมฝีปากเขายกยิ้ม "เรียกพี่ธานก็ได้มั้ง"
"ค่ะ... พี่ธาน"
"พี่ขอไลน์เราได้ไหม เผื่อจะได้พูดคุยกันอีก"
"ได้ค่ะ"
เขามองเธออย่างพินิจแล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน"ตัวจริงสวยกว่าในรูปนะครับเนี่ย"
แก้มสาวแดงขึ้นทันที"คุณธาน..อุ่ย! พี่ธานนี่ปากหวานจังเลยนะคะ"
"อันนี้ชมพี่จากใจจริงนะ"
"ขอบคุณค่ะที่ชม งั้นนิวขอตัวกลับก่อนนะคะ พอดีว่าต้องรีบกลับมาเฝ้าเพื่อนต่อ"
"น้องนิวดูรักเพื่อนคนนี้จังเลยนะครับ"
"เพื่อนนิวไม่มีญาติมาเฝ้า นิวเลยต้องอาสามาเฝ้าเองค่ะ"
เขาหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนถามเสียงเรียบ"แล้วพ่อของเด็กไม่มาเฝ้าหรอครับ"
คำตอบที่ได้รับทำให้แววตาเขาแข็งขึ้นทันที"เขาทิ้งเพื่อนนิวไปตั้งแต่รู้ว่าเธอท้องอ่ะค่ะ"
สีหน้าชายหนุ่มเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ราวกับมีบางอย่างสะกิดใจ
"พี่ธานเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมสีหน้าดูเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่"
เขาส่ายหน้าเร็ว"เปล่านี่ครับ"
"งั้นไว้ค่อยคุยกันนะคะ บายยย"
"บายครับ ขับรถดีๆ นะครับ"
"ค่ะ"
เธอเปิดประตูรถ ขึ้นไปนั่งหลังพวงมาลัย แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว เสียงเครื่องยนต์ค่อยๆเลือนหายไปในลานกว้าง
…
ชายหนุ่มกลับมาทิ้งตัวนั่งในรถของตัวเอง ปล่อยให้ความเงียบโอบล้อมพลางขบคิดไม่หยุด
เพื่อนคนนั้นใช่คนเดียวกับเธอหรือเปล่า... หรือเราคิดมากไปเองกันแน่
เขายกมือลูบคาง ชั่งน้ำหนักความคิดในหัวต่อไป แต่ก็แปลกนะ ปีสามเหมือนกัน อีกอย่าง ถ้าเป็นเธอจริง ก็คงไม่มีเงินมากพอจะมาคลอดลูกที่โรงพยาบาลนี้หรอก...
เขาหลับตาลงแผ่วเบา แล้วอีกอย่าง อายุครรภ์น่ะ ยังไม่ถึงเก้าเดือนด้วยซ้ำ...
นั่งเถียงกับตัวเองอยู่พักใหญ่ ก่อนสรุปได้ในใจว่า คงต้องหาคำตอบที่ชัดเจนกว่านี้ วิธีเดียวก็คือถามจากหญิงสาวที่เพิ่งขอไลน์มาเมื่อครู่นี้
- ผู้เขียน
