ห้องนอนขนาดกะทัดรัดถูกปกคลุมด้วยความเงียบสงัดของยามดึก มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบากับนาฬิกาติดผนังที่ดังเป็นจังหวะ ร่างบางซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ทว่าเสียงประตูถูกผลักเปิดเบาๆ กลับทำให้เธอลืมตาขึ้น
เงาของใครบางคนเดินเข้ามาในห้องโดยไม่ได้เอ่ยขออนุญาต ความสงสัยแปรเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดทันทีเมื่อเห็นว่าใคร
“นี่คุณจะทำอะไรเนี่ย!”เธอร้องเสียงแข็ง ลุกพรวดขึ้นจากเตียงด้วยสีหน้าตกใจปนโกรธ
“อ้าว… ก็นอนไง”เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยตอบอย่างไม่รู้สึกรู้สา เขาทิ้งตัวลงบนเตียงด้านข้างของเธอหน้าตาเฉย
“นี่มันห้องฉัน บ้านฉันนะ!”เธอกอดอกอย่างเอาเรื่อง ดวงตาวาววับฉายแววไม่พอใจ
“รู้ว่าบ้านคุณ ผมไม่ได้เมาขนาดนั้นนะคุณ”เขาหันมามองเธอพลางกลอกตาเบาๆ เหมือนจะสื่อว่าเธอพูดเกินไป
“รู้แล้วทำไมไม่กลับไปนอนที่บ้านตัวเองล่ะ”
“ก็… ผมอยากนอนที่นี่”น้ำเสียงที่เขาใช้ไม่ต่างจากเด็กที่อ้อนขอของ หญิงสาวถึงกับเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“ใครอน
