เช้าวันต่อมา ขณะที่เขาและลูกชายกำลังหลับเคลิ้ม จู่ๆ เขาก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงอาเจียนดังมาจากห้องน้ำ เขาจึงลุกจากเตียงไปหาเธอทันที
"เป็นไงบ้างคุณ"
"ฉันไม่ไหวแล้วอ่ะ ทำไมรู้สึกว่าแพ้ท้องรอบนี้มันหนักกว่าท้องก่อนอีก"
"เป็นแบบนี้มาได้กี่วันแล้ว"
"สี่ห้าวันมานี่เอง"
"งั้นเราไปหาหมอกันตอนนี้เลยไหม"
"ลูกยังไม่ตื่นเลย รอลูกตื่นก่อนนี่ก็เพิ่งตีห้า รอสักแปดเก้าโมงค่อยออกไป"
"แต่สภาพคุณตอนนี้ดูไม่ได้เลยนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก สักพักก็น่าจะดีขึ้น"
"ตามใจ"
"อ้วก…อ้วก"
"มาเดี๋ยวผมช่วยลูบหลังให้"
"ไม่ต้อง"
"เอาหน่า อย่าดื้อสิ เดี๋ยวลูกออกมาก็ดื้อเหมือนคุณหรอก"
เขาคอยลูบหลังให้เธอจนกระทั่งเธอรู้สึกอ่อนเพลีย แล้วก็กลับไปนอนพักต่อ
เมื่อถึงเวลา พวกเขาก็พากันไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจฝากครรภ์
"ถึงคิวเราแล้ว ป่ะ…เดี๋ยวผมช่วยประคอง"
"อะไรของคุณ? ฉันแค่ท้องนะ ไม่ได้พิการสักหน่อย"
"ก็เผื่อคุณเป็นลมขึ้นม
