โซ่ร้ายกลายรัก

ความแตก

เช้าวันต่อมา..

เสียงอ่อนโยนของเธอดังขึ้นในห้องนอนที่ยังคงมีแสงแดดอุ่นๆจากหน้าต่างลอดเข้ามา

"น้องธามตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันนะ"

"น้องธามไม่ไปโรงเรียนได้ไหมค้าบ"

"ทำไมถึงไม่อยากไปคับ บอกแม่ได้ไหม"

"ก็…ป้านิวบอกว่าคุณแม่ต้องทำงานหาเงินเพื่อให้น้องธามได้เรียนหนังสือ ถ้าน้องธามไม่ไปโรงเรียน คุณแม่ก็จะไม่ต้องทำงาน แล้วเราก็จะมีเวลาอยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน"

เธอรู้สึกจุกอกกับคำพูดของลูกชาย ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเธอเอาแต่ทำงานจนลืมคิดถึงความรู้สึกและความต้องการที่แท้จริงของลูก ด้วยความรู้สึกผิดเธอจึงเข้าสวมกอดลูกชายทันที

"คุณแม่ร้องไห้ทำไมค้าบ น้องธามขอโทษ…น้องธามไปโรงเรียนก็ได้"

"น้องธามไม่ต้องขอโทษคุณหรอกคับ เพราะน้องธามไม่ได้ทำอะไรผิด"

"แล้วคุณแม่ร้องไห้ทำไมค้าบ"

"ก็…เพราะแม่รู้สึกผิดที่ไม่มีเวลาให้ แม่ขอโทษนะน้องธาม ต่อไปนี้แม่จะหาเวลาอยู่กับน้องธาม ไปรับที่โรงเรียน พาไปเที่ยว ไปซื้อของเล่น ไปกินไอศกรีมอร่อยๆแบบนี้ดีไหมคับ"

"ดีค้าบบบ..น้องธามดีใจที่สุดเลย ต่อไปนี้คุณจะไปรับน้องธามที่โรงเรียน"

"งั้นเราไปอาบน้ำกัน เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันนะ"

"ค้าบ"

วันนี้เธอเป็นคนมาส่งลูกชายที่โรงเรียน จากที่ปกติแล้วนานๆทีเธอจะมาส่งเพราะต้องรีบไปทำงาน

"น้องธามไปก่อนนะค้าบคุณแม่"

"ตั้งใจเรียนนะคับน้องธาม เดี๋ยวเย็นนี้คุณแม่มารับ"

"ค้าบบ"

เธอลืมบอกเพื่อนสาวคนสนิทไปว่าเย็นนี้เธอจะเป็นคนมารับลูกชายด้วยตัวเอง

และแล้วก็ถึงเวลาเลิกเรียนของเด็กชาย

"น้องธาม!"

"ป้านิว! คุณลุง!"

เมื่อเด็กชายเห็นทั้งสองจึงวิ่งเข้าไปหาทันที

"วันนี้คุณแม่ไม่มารับน้องธามอีกแล้วใช่ไหมค้าบ"เด็กชายที่เข้าใจว่าผู้เป็นแม่ผิดคำพูดจึงเผยใบหน้าเศร้าเล็กน้อย

"ก็ป้านิวกับคุณลุงมารับนี่ไง"

"แต่คุณแม่บอกว่าเย็นนี้จะมารับน้องธามที่โรงเรียน"

ทั้งสองที่ได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนที่หญิงสาวจะตัดสินใจถามเด็กชายตรงหน้าด้วยท่าทีดูกังวล"คุณแม่เป็นคนบอกเองหรอคับ ว่าจะมารับน้องธาม"

"ใช่ค้าบ วันนี้คุณแม่มาส่งที่โรงเรียนด้วย แล้วก็บอกว่าตอนเย็นจะมารับน้องธาม"

"ตายจริง! พี่ธานคะ เราจะเอายังไงกันดี นี่นิวไม่รู้จริงๆนะคะว่ามิ้งจะมารับน้องธาม เพราะมิ้งไม่ได้บอกอะไรนิวเลย"

"ไม่เป็นไรพี่เข้าใจ และคิดว่ามิ้งคงลืมบอก"

"งั้นพี่ธานไปหลบที่อื่นก่อนนะคะ ก่อนที่มิ้งจะมาเจอเข้า"

"น้องธามครับ คุณลุงกลับก่อนนะ ไว้วันหลังลุงจะมาหาอีก"

"ค้าบ"

"มาให้คุณลุงกอดหน่อย…"

ชายหนุ่มนั่งยองๆให้ร่างอยู่ใกล้ลูกชาย ส่วนเด็กชายก็เข้ากอดทันทีอย่างที่เคยทำเป็นประจำ

"นิว! นี่มันเรื่องอะไรกัน"

"มิ้ง… คือ… ฉัน… ฉัน…"

"แกตอบฉันมา"

"ฉัน…ขอโทษ"

"คุณก็เหมือนกัน! ออกจากตัวลูกฉันเดี๋ยวนี้!"

"ทำไมคุณแม่ต้องเสียงดังด้วยค้าบ น้องธามกลัว"

"นั่นสิ แกใจเย็นๆก่อนนะ"

"เรื่องใหญ่ขนาดนี้! แกจะให้ฉันใจเย็นได้ยังไง"

"เรื่องนี้เป็นความผิดของผม ไม่เกี่ยวกับนิว"

ชายหนุ่มที่เห็นหญิงสาวซึ่งคอยช่วยเหลือเขามาตลอดถูกตำหนิจึงออกตัวปกป้องทันที