“กว่าจะถึงวันนั้น เอาตัวเองให้รอดในวันนี้ก่อนดีไหม” พลอยชมพูมองสบตากับคนร้ายกาจ เธออยากจะผลักเขาออกห่างแรงๆ ไม่อยากเห็นหน้าเขาใกล้ๆ แบบนี้ แต่ติดที่เขาไม่ยอมถอย
ยิ่งอยากห่างเขาก็ยิ่งขยับเข้ามาใกล้ คนเจนจัดที่ทำทุกอย่างให้เธอตกหลุมพรางแบบเขาอันตรายเกินกว่าจะอยากอยู่ใกล้จริงๆ…
“ทำไม… เห็นหน้าผัวเก่าแล้วทำท่าจะเป็นจะตาย”
“ปล่อย” พลอยชมพูบิดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุม ยิ่งเป็นการกระตุ้นให้เขาดึงเธอเข้าไปใกล้กว่าเดิม
“มากกว่านี้ก็เคยมาแล้วไหม? ใกล้กว่านี้ก็เคยมาแล้ว อย่ามาทำเหมือนอยากลืมสัมผัสของผัวเก่าหน่อยเลย”
“พอสักที พี่เลิกเป็นแบบนี้สักที” เอ่ยออกมาอย่างเหลืออด น้ำเสียงสั่นเครือกับหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา บ่งบอกว่าเธอเหนื่อยเกินจะต่อต้านแล้วจริงๆ
แต่พอเธอไม่สบตา ไม่อยากมองหน้า ก็กลายเป็นเขาที่รู้สึกปั่นป่วนที่ใจ…
“ตกลงเป็นอะไร… ที่บอกว่าอาเจียน หายหรือยัง” เป็นอีกครั้งที่เธอยอมสบต
