“อื้ออ~” ไอความเย็นจากเม็ดฝนที่สาดกระทบลงมาบนผิวเนียนส่งผลให้ร่างบางเปล่งเสียงในลำคอออกมาอย่างแผ่วเบา ร่างกายเริ่มขยับเข้าหาความอบอุ่นจากวงแขนเรียวเมื่อกายบางเริ่มสั่นสะท้าน ใบหน้าเนียนสวยเชิดขึ้น มองสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่งในขณะที่บริเวณรอบตัวไม่มีแม้กระทั่งที่เล็กๆ ให้พอได้พึ่งพิงเพื่อหลบฝน
เดินหน้าก็ยังเปียกและเหน็บหนาว หากจะถอยหลังกลับไปทางเก่าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจุดเริ่มต้นที่เดินมามันอยู่ตรงไหน
พลอยชมพูหันซ้ายขวา เส้นผมเปียกชุ่มสะบัดฟาดเฉียดแก้มจนเจ็บแสบขณะที่รอบกายไม่มีใครเลย
และระหว่างที่กำลังมองหาหนทางไปต่อ คนเพียงคนเดียวที่นึกถึงกลับเป็นเขา เขาคนนั้นคนเดียวที่เธอรักหมดหัวใจ
ไวเท่าความคิด แสงไฟหน้ารถที่กำลังพุ่งทะยานมาเบื้องหน้า ขณะที่ขาจะก้าวกลับไม่อาจต้านทานความเร็วจากรถคันดังกล่าวได้เลย
“กรี้ดดดดดด!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นจนสุดเสียงขณะที่รถตรงหน้ากระแทกร่างที่ไม่
