“ก็อาการเขาน่าเป็นห่วงนี่คะแม่” กุลพัทธ์บ่นอุบอิบ
“เราไม่สงสัยเหรอลูกว่าเราป่วยเป็นอะไร ทำไมเอยของแม่ถึงอ่อนแอจัง” คุณกุลธดาถามด้วยรอยยิ้มชวนสงสัย
“แล้วหนูเป็นอะไรคะแม่” กุลพัทธ์กล่าวขึ้นมาอย่างไม่คิดอะไร
“เรากำลังจะมีหลานให้แม่ คราวนี้คงต้องกลับไปแต่งงานให้เป็นเรื่องเป็นราวแล้วนะ” คุณกุลธิดากล่าวเสียงนุ่ม แต่สิ่งที่คุณกุลธิดาได้บอกหญิงสาว ทำให้เธอรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าเธอจะทำใจไว้บ้างแล้วก็ตาม
“แม่คะหนูขอโทษค่ะ” กุลพัทธ์เอ่ยด้วยความรู้สึกผิดที่ทำตัวไม่ดี ท้องก่อนแต่งให้คุณกุลธิดาต้องอับอาย
“ลูกไม่ผิดไม่ต้องคิดอะไรมากนะลูก” คุณกุลธิดากอดบุตรสาวไว้ด้วยความห่วงใย เธอไม่ได้รู้สึกโกรธบุตรสาวแม้แต่น้อย
“หนูขอไปเยี่ยมคุณกรหน่อยได้มั้ยคะ” กุลพัทธ์กล่าวอย่างสะกดความเขินอาย และตอนนี้เธออยากเห็นกับตาว่าชายหนุ่มปลอดภัยแล้ว
“ได้สิลูกเดี๋ยวแม่พาไป” คุณกุลธิดาลูบศีรษะบุตรสาวด้วยความรัก
