พริณตามองเห็นแค่บางอย่างผ่านหางตาเท่านั้น แต่เธอรู้ว่าทุกอย่างในห้องเปลี่ยนไปมาก ห้องที่เธอนอนอยู่ตอนนี้มีทั้งตู้อบของเด็กอ่อนสองตู้ เตียงของคนเฝ้าไข้ ทุกอย่างถูกเปลี่ยนใหม่หมด เพื่อความสะดวกสบาย เธอรู้ว่าอย่างน้อยเธอกับพฤกษ์ต้องอยู่โรงพยาบาลให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ ทุกวันที่เพิ่มขึ้นของการอยู่ที่นี่ คือโอกาสรอดของลูกเธอที่เพิ่มมากขึ้น
“หวานตื่นแล้วเหรอครับ เป็นยังไงบ้างครับ” พฤกษ์รีบละมือจากสิ่งที่เขาทำทันที เมื่อเห็นว่าเมียของเขานอนกะพริบตาตื่นขึ้นมา
“หวานไม่เป็นไรค่ะ ลูกดิ้นด้วยค่ะ” พริณตายิ้มบอกเขา ไม่ใช่แค่เธอที่กังวลเขาก็ด้วย เพราะสีหน้าและแววตาของเขาบ่งบอกว่าเขากังวลแค่ไหน
“ลูกเราจะปลอดภัย พี่สัญญา” พฤกษ์จับมือเธอขึ้นมาจูบแรง ๆ การนอนนิ่ง ๆ ของเธอ ไม่ใช่นอนนิ่ง ๆ เหมือนเราดูหนังดูทีวี แต่มันคือการนอนนิ่ง ๆ ที่เหมือนคนไข้นอนติดเตียง ไม่สามารถลุกขึ้นมาทำอะไรได้เอง แม้แต่ธุระ
