ต อ น ที่ 5 ดูแล
1302 คำ
ต อ น ที่ 5
ดูแล
วัลดัสเดินถือผ้าชุบน้ำที่เปียกชุ่มมาวางลงบนใบหน้าหวาน หยดน้ำไหลเปรอะเปื้อนจนคนตัวเล็กรู้สึกรำคาญ
“อื้อ! หนาว!” โรแซนร้องประท้วงด้วยความหงุดหงิดทำให้วัลดัสชะงักไป
“ก็บารอนมันบอกให้ชุบน้ำมาไม่ใช่เหรอวะ” วัลดัสมองผ้าขนหนูผืนเล็กที่มีน้ำหยดตามกรอบผ้าด้วยความหงุดหงิด ทำไมการเช็ดตัวถึงได้วุ่นวายขนาดนี้ เขาตัดสินใจเดินเอาผ้าไปเก็บ เมื่อคนตัวเล็กบ่นว่าหนาวก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูแห้งแทน
เขาเช็ดมันลงไปตามกรอบหน้าเรียวรูปไข่ แต่แรงถูที่รุนแรงของเขาก็ทำให้โรแซนสะลึมสะลือยกแขนมาปัดมือเขาออกจากกรอบหน้าด้วยความไม่พอใจ
“อื้อ! เจ็บ!” โรแซนพึมพำโดยที่ไม่ลืมตามามองเจ้าของการกระทำด้วยซ้ำ หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือเธอไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น
“อะไรอีกวะ เปียกก็ไม่ได้ แห้งก็ไม่ได้” วัลดัสบ่นพึมพำก่อนจะหยิบโทรศัพท์ไปต่อสายหาบารอนด้วยความหงุดหงิด ทำให้บารอนเริ่มตงิดใจว่าเขากำลังถามไปเพื่อดูแลใครกันแน่ แต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ เพราะไม่ใช่หน้าที่ของเขาที่จะไปสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเจ้านาย
วัลดัสเดินกลับไปบิดผ้าเปียกให้หมาดๆ มาหลังจากวางสายจากบารอนแล้ว ก่อนจะค่อยๆ เช็ดตัวให้เธอด้วยความระมัดระวัง เพราะกลัวจะไปทำเธอเจ็บ แล้วหงุดหงิดใส่เขาแบบก่อนหน้านี้อีก
ร่างบางพลิกไปมาเมื่อถูกรบกวนการพักผ่อน แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรออกไป เพราะว่ามันแผ่วเบาจนเธอแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย
วัลดัสนำผ้าขนหนูวางไว้ข้างๆ เตียงนอนหลังจากเช็ดตัวให้เลขาสาวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินออกไปหยิบยามาให้ทานเป็นลำดับถัดมา แต่เขากลับต้องสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด เมื่อลำกายใหญ่ของเขามันแข็งชันตั้งแต่เริ่มเช็ดตัวให้คนตัวเล็กแล้ว
ดวงตาคมตวัดมองใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวเพียงนิด ก่อนจะข่มอารมณ์กระสันของตัวเองเดินออกไปนอกห้อง ไม่ให้มันไปลงที่เธออีกครั้ง
“หายดีเมื่อไหร่ฉันเก็บดอกเธอแน่” วัลดัสสบถขณะที่กำลังเทยาออกจากกระปุกแล้วเดินกลับเข้ามาภายในห้องนอนพร้อมยาและแก้วอีกครั้ง
“โรแซน”
“อื้อ”
“ลุกมากินยาก่อน”
“ไม่เอา อยากนอน”
“ฉันสั่งให้เธอลุกมากินยาไง” วัลดัสเริ่มทำเสียงแข็ง เมื่อโรแซนยังคงนอนขดตัวไม่ยอมลุกขึ้นมาทานยา
“ไม่”
“ลุกมา”
“ไม่”
“บอกให้ลุกมา” วัลดัสขึ้นเสียงด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับดึงร่างบางให้ลุกขึ้นแล้วดันเอาเม็ดยาเข้าไปในโพรงปากเล็ก ตามด้วยแก้วน้ำที่เตรียมมา
“แค่ก! แค่ก!” โรแซนลืมตามองเจ้าของการกระทำหยาบคายด้วยสายตาไม่ชอบใจ ที่ทำให้เธอเกือบสำลักเม็ดยาที่กลืนลงคอไป
“มองหน้าฉันแบบนั้นหมายความว่าไง”
“บอสจะฆ่าแซนเหรอคะ”
“ยาเม็ดแค่นั้นไม่ทำให้ติดคอตายหรอก”
“แล้วนี่บอสเป็นคนเช็ดตัวให้แซนเหรอคะ” โรแซนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง เมื่อเห็นผ้าขนหนูผืนเล็กวางอยู่ตรงตู้ข้างเตียง
“ไม่ใช่ฉันแล้วจะใคร”
“จริงๆ แซนดูแลตัวเองได้ บอสไม่ต้องทำแบบนี้หรอกค่ะ” โรแซนบอก เธอไม่ต้องการให้เขาทำตัวดีกับเธอ เพราะอีกไม่นานเธอก็จะไปจากเขาแล้ว
“เหรอ นอนตัวร้อนจนฉันนอนไม่ได้นี่เรียกดูแลตัวเองได้เหรอ”
“ตื่นมาเดี๋ยวก็ดีขึ้นเองค่ะ”
“เธอนี่มันหัวรั้นตั้งแต่วันสัมภาษณ์งานจนถึงวันนี้เลยสินะ”
“แซนแค่ไม่อยากทำตัวเป็นภาระใครค่ะ”
“อยากเป็นผู้หญิงเก่งว่างั้น”
“กำลังเป็นอยู่ค่ะ” โรแซนตอบด้วยความมั่นใจ ทำให้วัลดัสไม่ได้โต้เถียงอะไรกลับไป เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่เก่งในสายตาเขาจริงๆ
“กินยาแล้วก็นอนพักซะ”
“แซนไปนอนข้างนอกดีกว่า เดี๋ยวบอสจะติดไข้ไปด้วย” โรแซนเอ่ยขึ้นเมื่อนึกได้ว่าไม่ควรนำพิษไข้มาใกล้ชิดเขา
“ฉันไม่ป่วยง่ายๆ เพราะพิษไข้แค่นี้หรอก ไปนอนซะ” วัลดัสบอกเสียงเรียบพร้อมกับวางแก้วน้ำไว้ที่ตู้ข้างหัวเตียง แล้วเดินอ้อมไปทิ้งตัวลงนอนอีกฝั่ง
โรแซนหันมองวัลดัสที่หลับตาลงนอนข้างๆ เพียงนิด ก่อนจะเขยิบตัวลงนอนโดยเว้นระยะห่างจากเขาพอสมควร
“มานี่” น้ำเสียงเข้มที่ดังขึ้นทำให้โรแซนที่กำลังจะหลับตาลงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“บอสว่าอะไรนะคะ”
“ฉันบอกให้มานอนตรงนี้ เวลาไข้ขึ้นฉันจะได้รู้” วัลดัสบอกพร้อมกับตบที่นอนข้างๆ เขา
โรแซนจำใจเขยิบไปนอนข้างเขาอย่างไม่มีทางเลือก พร้อมกับยกมือเรียวขึ้นกอดเอวสอบอย่างถือวิสาสะ
“กอดได้ใช่ไหมคะ” โรแซนเอ่ยถามเป็นเชิงขออนุญาต
“...” วัลดัสเลือกที่จะเงียบแทนการตอบรับ หรือปฏิเสธ ทำให้โรแซนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น พร้อมกับปิดเปลือกตาบางลงอีกครั้ง ไม่นานเธอก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามลำดับ
เช้าวันต่อมา
เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือปลุกให้ร่างบางในอ้อมกอดอบอุ่นของมาเฟียหนุ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้น พร้อมกับเอื้อมมือไปกดปิด
พิษไข้ที่ยังไม่หายดีทำให้เธอตื่นมาพร้อมกับอาการปวดศีรษะที่ยังคงค้างอยู่ ร่างกายยังคงอ่อนแรง แต่เธอก็พยายามฝืนลุกขึ้นนั่งจนสำเร็จ
โรแซนก้มลงมองใบหน้าคมคายของเจ้านายตัวเองที่กำลังหลับสนิทอยู่ด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ที่ต้องตื่นมาเจอเขาเป็นคนแรก มือเรียวยกขึ้นจับเส้นผมสากเบาๆ ก่อนจะดึงมือกลับเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
“อึก!” ใบหน้าหวานเหยเกทันทีที่พยายามจะก้าวขาลงจากเตียง ความเจ็บปวดตรงใจกลางความเป็นสาวแล่นพล่านเข้ามาจนเธอลุกต่อไม่ไหว
“อวดดี” น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้โรแซนหันกลับไปมองยังต้นเสียงทันที
“ตื่นแล้วเหรอคะ”
“ทำไมไม่ปลุกฉัน”
“จะให้แซนรบกวนการพักผ่อนของบอสทำไมคะ”
“แล้วเธอไม่พักผ่อนรึไง”
“วันนี้บอสมีประชุมสำคัญค่ะ เราต้องไปทำงานกัน”
“สภาพลงจากเตียงยังจะไม่ไหว”
“ก็ใครกันล่ะคะที่ทำให้เป็นแบบนี้ ถ้าบอสยังรุนแรงแบบนี้แซนคงรับไม่ไหวหรอกค่ะ”
“เธอรับไหว เพราะปกติผู้หญิงคนอื่นคงสลบกันไปหมดแล้ว”
“ต้องภูมิใจไหมคะที่แซนรอดมาได้ แต่กลับลุกจากเตียงยังจะไม่รอดแบบนี้”
“วันนี้ไม่ต้องไปทำงาน”
“แต่วันนี้มีประชุมสำคัญนะคะ”
“ก็แค่บริษัทบังหน้า ฉันให้ไอ้บารอนจัดการแทนแล้ว”
“บารอนรู้เรื่องของเราไหมคะ”
“ไม่รู้ อยากประกาศให้ทุกคนรู้ฉันก็ไม่ติด”
“ไม่ค่ะ แบบนี้ดีแล้ว เพราะอีกไม่นานบอสก็เบื่อแล้วค่ะ” โรแซนตอบพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เตรียมลุกขึ้นอีกครั้ง
“ก็บอกไม่ต้องไปทำงานแล้วจะลุกไปไหนอีก”
“ไม่ทำงานก็ต้องลุกไปกินข้าวค่ะ” โรแซนบอกด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ ราวกับคำถามของเขาช่างเป็นคำถามที่ไม่สร้างสรรค์เอาเสียเลย
- ผู้เขียน
