ต อ น ที่ 1 1
รอยยิ้ม
ดวงตากลมโตที่ประดับด้วยแพขนตางอนงามเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน พลางคิดถึงสิ่งของที่เธอใช้เงินของวัลดัสซื้อมาหลายล้านบาทด้วยสายตาเรียบเฉย เพราะเธอไม่อยากได้สิ่งของพวกนี้เท่าไหร่ แต่เธอจำเป็นต้องเอามันมาเพื่อเป็นหลักประกัน เพราะเธอเชื่อว่าการลงทุนมีความเสี่ยง โดยเฉพาะการเดิมพันด้วยร่างกายและความรู้สึก
“ยังไม่พอใจอีกรึไง” วัลดัสเอ่ยถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
“ของแค่นั้นจะพอได้ไงกันคะ รอคอลเลกชันใหม่ออกมาคุณพาแซนไปซื้ออีกได้ไหมคะ” โรแซนหันกลับมาตอบด้วยสายตาออดอ้อน พร้อมกับเขยิบตัวเข้าไปซบใบหน้าหวานลงบนบ่าแกร่ง ไม่ได้สนใจบารอนที่นั่งอยู่ด้วยเลย เพราะปิดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ยังไงสักวันหนึ่งบารอนก็ต้องรู้อยู่ดี
“...” วัลดัสไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่หยิบบัตรเครดิตแบล็กการ์ดส่งให้เธอด้วยท่าทีสบายๆ ราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร
“ให้เหรอคะ”
“อยากได
