ต อ น ที่ 1 ผู้หญิงคนเมื่อคืน
1230 คำ
ต อ น ที่ 1
ผู้หญิงคนเมื่อคืน
วัลดัสเดินกลับออกมาจากห้องลับที่ซ่อนเอาไว้ในห้องทำงานเพื่อเตรียมตัวทำงานในวันถัดมา เพราะเมื่อวานดื่มหนักไปหน่อยทำให้เขานอนต่อที่นี่เลย ปกติแล้วหลังจากเสร็จภารกิจเขาก็จะกลับไปนอนที่บ้านของตัวเอง ไม่ก็คอนโดที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทเท่าไหร่
“โรแซน” วัลดัสต่อสายหาเลขาสาวหน้าห้อง แต่กลับได้ยินเสียงของบารอนมือขวาคนสนิทของเขาเป็นคนรับสายแทน
“ครับนาย”
“ทำไมเป็นมึง เข้ามาหากูในห้องหน่อย”
ก๊อก~ ก๊อก~
บารอนเดินเข้ามาภายในห้องตามคำสั่งของวัลดัสก่อนหน้านี้
“โรแซนไปไหน ทำไมเป็นมึงรับโทรศัพท์” วัลดัสเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะปกติแล้วโรแซนไม่เคยละทิ้งหน้าที่ของตัวเอง
“วันนี้คุณโรแซนขอลางานครับ”
“ลางาน?”
“ครับ ลาหนึ่งอาทิตย์ครับ ผมคิดว่านายรู้แล้วซะอีก”
“ไม่รู้ ไม่เห็นบอกกูก่อน” วัลดัสเก็บคำถามเอาไว้ในใจไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่นัก เธออาจจะอยากพักผ่อนบ้าง “ผู้หญิงที่มาเมื่อคืนเป็นใครมึงไปหามาหน่อย” วัลดัสตอบเสียงเรียบเพราะเขารู้สึกติดใจผู้หญิงคนเมื่อคืนไม่น้อย
“ผู้หญิงคนเมื่อคืน?”
“อือ คนที่โรแซนหามาเมื่อคืน คืนนี้ให้มาหากูอีก”
“เหมือนเมื่อคืนจะไม่มีใครมานะครับ เพราะเมื่อวานคุณโรแซนกลับไปก่อนทำให้ไม่มีใครรับผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา ผู้หญิงที่คุณโรแซนหามาก็เลยไม่ได้ขึ้นมา” บารอนพูดด้วยความงุนงง เพราะเมื่อวานเขาไปส่งของให้ลูกค้าไม่ได้อยู่ที่บริษัทจึงไม่รู้อะไรมากนัก
“เป็นไปได้ยังไง” วัลดัสขมวดหัวคิ้วหนาด้วยความสงสัย เพราะเมื่อคืนนี้เขามั่นใจว่ายังไงก็มีผู้หญิงมาหาเขาแน่นอน
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่าครับ”
“กูมั่นใจว่ามีคนมาหากูเมื่อคืน”
“ไม่มีจริงๆ นะครับนาย เพราะพนักงานด้านล่างบอกว่าผู้หญิงที่คุณโรแซนหามายืนรอเกือบชั่วโมง แต่ขึ้นมาไม่ได้ เพราะคุณโรแซนกลับไปก่อน แปลกมาก เพราะปกติคุณโรแซนจะรอส่งผู้หญิงให้นายก่อนเลิกงานไม่ใช่เหรอครับ หรือว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าครับ”
“ถ้าเมื่อวานไม่มีคนมา แสดงว่าคนที่อยู่ก็ต้องเป็น...โรแซนงั้นเหรอ” บารอนยืนฟังวัลดัสพึมพำด้วยความงุนงง “มึงเอาที่อยู่โรแซนมาให้กูหน่อย”
“ครับนาย” บารอนรับคำสั่งแบบงงๆ ก่อนจะให้คนจัดการส่งที่อยู่ไปให้วัลดัส “ส่งไปให้ในเมลแล้วครับ ว่าแต่นายจะเอาที่อยู่คุณโรแซนไปทำอะไรครับ”
“กูอยากไปเช็กให้แน่ใจหน่อย ว่ากูไม่ได้เข้าใจอะไรผิดไป” วัลดัสบอกเสียงเรียบ
“ให้ผมไปด้วยไหมครับ เพราะไม่รู้ว่าคุณโรแซนจะอยู่ที่พักรึเปล่าเห็นลางานไปอาทิตย์หนึ่งเลย อาจจะไปที่อื่นรึเปล่าครับ” บารอนเอ่ยถามตามหน้าที่
“ไม่ต้อง ไม่เจอก็แค่หาใหม่ยังไงวันนี้กูต้องรู้ความจริงให้ได้ ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่” วัลดัสบอกก่อนจะหยิบกุญแจรถเดินออกไปจากห้องทำงาน โดยจุดมุ่งหมายคือคอนโดของโรแซน เพื่อไขข้อข้องใจอะไรบางอย่างในใจเขาตอนนี้
ใบหน้าคมคายที่ดูเรียบเฉย ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้ในใจของเขากำลังมีเรื่องสำคัญให้ต้องค้นหาคำตอบ หากเป็นแบบที่คิดขึ้นมาจริงๆ
วัลดัสขับรถมาหาโรแซนตามที่อยู่ที่บารอนส่งมาให้ก่อนหน้านี้ โดยใช้คีย์การ์ดที่ให้บารอนเอามาให้จึงสามารถขึ้นมาด้านบนได้โดยไม่ต้องให้ใครไปรับข้างล่าง
วัลดัสเหลือบมองเลขห้องคอนโดตามคีย์การ์ด ก่อนจะกดออดหน้าห้องสองสามครั้งเป็นมารยาท แทนการใช้คีย์การ์ดที่มีเปิดเข้าไปเอง รอไม่นานบานประตูห้องพักก็ถูกเปิดออกพร้อมกับใบหน้าซีดเซียวของโรแซน เลขาสาวที่เขาตามหาในวันนี้
“บะ...บอส” โรแซนมองเจ้าของเสียงออดเมื่อครู่ด้วยสีหน้าตกใจไม่น้อย ที่เห็นเขามายืนอยู่ตรงหน้าห้องพักเธอ “บอสมาที่นี่ได้ยังไงคะ”
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” วัลดัสบอกเสียงเรียบ สายตาคมจ้องมองรอยฟันคมที่บนลำคอระหงอย่างเปิดเผย จนโรแซนรู้สึกตัวรีบกระชับเสื้อคลุมตัวบางของเธอเพื่อปกปิดเรือนร่างในชุดนอนตัวบางให้พ้นจากสายตาของเขา
โรแซนหลีกทางให้วัลดัสเข้ามาภายในห้องพักอย่างไม่มีทางเลือก ทำให้เขาเดินเข้ามาพร้อมปรายตาสำรวจห้องพักของเธออย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก
“แซนขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ” โรแซนบอกพร้อมกับเตรียมตัวเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าภายในห้องนอน แต่ก็ถูกวัลดัสคว้าต้นแขนเรียวเอาไว้เสียก่อน
“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น” วัลดัสถามพร้อมกับมองร่องรอยฟกช้ำบนเนื้อตัวหญิงสาวไปด้วย
“เมื่อคืนบอสเมามากค่ะ” โรแซนตอบ พร้อมกับพยายามดึงแขนเรียวออกจากพันธนาการของเขา
“แล้วไงต่อ”
“...” โรแซนถอนหายใจด้วยความหนักใจ เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เธอไม่สามารถทำงานกับเขาได้สนิทใจเหมือนเดิมและไม่พร้อมจะพูดคุยกับเขาในตอนนี้ เธอถึงได้โทรไปลางานกับบารอนแทน รวมถึงตอนนี้ร่างกายเธอเองก็รู้สึกอ่อนเพลียมากๆ ด้วย
“ฉันถามว่าเมื่อคืนหลังจากฉันเมาแล้วมันเกิดอะไรขึ้น”
“เราค่อยคุยกันวันหลังได้ไหมคะบอส วันนี้แซนลางานแล้ว แซนอยากพักผ่อน”
“เธอทำงานกับฉันมานาน คงรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ”
“แต่นี่มันนอกเวลางานค่ะบอส” โรแซนยืนกรานที่จะไม่พูดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เกิดขึ้น
“ผู้หญิงที่ฉันเอาเมื่อคืนเป็นเธอใช่ไหม” คำถามตรงไปตรงมาของวัลดัส
ทำให้โรแซนเบือนหน้าหนีด้วยความอึดอัด
“ค่ะ แต่แซนทราบดีว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ได้คำตอบที่พอใจแล้วบอสช่วยกลับไปก่อนได้ไหมคะ แซนอยากพักผ่อน” โรแซนจำใจตอบออกไปอย่างไม่มีทางเลือก เมื่อวัลดัสพยายามบีบบังคับเธอทุกวิถีทาง
“...” คำตอบของหญิงสาวที่ช่วยยืนยันความคิดของเขาทำให้วัลดัสนิ่งเงียบไป ก่อนจะค่อยๆ คลายมือออกจากต้นแขนเรียว
“บอสกลับไปก่อนเถอะ...อื้อ!” น้ำเสียงหวานถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากหนาทาบทับลงมาช่วงชิงลมหายใจของเธออย่างอุกอาจ
กำปั้นเล็กทุบลงบนมัดกล้ามของชายหนุ่มด้วยความทรมาน เมื่อเขาเริ่มสอดแทรกปลายลิ้นสากเข้ามาดูดดุนปลายลิ้นของเธอจนรู้สึกเจ็บ
“อื้อ!!!” โรแซนยังคงพยายามดิ้นขัดขืนต่อสัมผัสป่าเถื่อนของมาเฟียหนุ่มอย่างต่อเนื่องในขณะที่อีกฝ่ายกำลังทบทวนถึงรสชาติและความรู้สึกที่ยังคงค้างคาอยู่ในอารมณ์ปรารถนาของเขาและนั่นยิ่งทำให้เขามั่นใจ
...ว่าผู้หญิงคนเมื่อคืนนี้คือโรแซน เลขาของเขาจริงๆ
- ผู้เขียน
