“พวกข้าทั้งสองคนเห็นภาพบิดามารดาเจ้าถูกรุมสังหาร โดยมิได้ทัดทานหรือช่วยเหลือ ปล่อยให้ท่านอากับเหล่านักฆ่าสางแค้นในอดีต ภาพบิดามารดาของเจ้าสิ้นใจตายตาไม่หลับยังติดตาพวกข้าทั้งสองคน จนกลายเป็นฝันร้ายยามค่ำคืน” เฟิ่งซีสารภาพ
“พวกข้ารู้มาตลอดว่าสกุลหนิงเป็นผู้สั่งฆ่าล้างขบวนคุ้มภัย หนี้เลือดได้ล้างเลือดไปจนสิ้น ข้ากับเฟิ่งซีรู้สึกผิดอย่างที่สุด ที่มิได้ทัดทานการล้างแค้นของท่านอา ปล่อยให้บิดามารดาของเจ้าสิ้นใจตายไปต่อหน้าต่อตา” เฟิ่งถงน้ำตาไหลริน ดึงมือหนิงเซียนหยามากุมไว้แน่น
“ให้อภัยพวกข้าด้วยนายหญิงน้อย พวกข้าปล่อยให้ความแค้นอยู่เหนือมโนธรรม มิได้ทัดทานเหล่านักฆ่าชำระแค้นกับบิดามารดาเจ้า”
หนิงเซียนหยาร่ำไห้อย่างน่าสงสาร นางเพียงแต่นึกถึงบิดามารดาผู้ต้องตกตายอย่างทรมาน ในทางกลับกันนางนึกถึงครอบครัวสกุลเฟิ่งกว่ายี่สิบชีวิตต้องตกตายในคราวเดียวอย่างทรมานเช่นกัน
“พวกท่านเองก็สูญเสียมิต่างจากข
