ฝนหยุดตกไปได้สักพักหนึ่งแล้ว แต่จันจ้าวยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับบ้าน เธอทรุดตัวนั่งกอดเข่ามองเจ้าแมวน้อยที่กำลังกินอาหารเปียกอย่างเอร็ดอร่อย ดูท่าจะหิวโซมาหลายวันถึงได้ก้มหน้าก้มตากินใหญ่เลย
เธอเจอมันนั่งหลบฝนอยู่ที่ข้างถังขยะหน้าร้านสะดวกซื้อ พอมองไปรอบบริเวณก็ไม่พบวี่แววลูกแมวตัวอื่น
ไม่รู้ว่าหลงมาจากไหนกันแน่
“ฝนหยุดตกแล้วนะจ้าว เรากลับกันได้แล้ว” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น ขณะเงยหน้ามองท้องฟ้าสีหม่นในยามค่ำคืน
จันจ้าวเงยหน้าช้อนสายตามองอีกฝ่าย ก่อนจะฉีกยิ้มหวานเข้าสู้ พร้อมกับประกบมือทั้งสองข้างในท่าอธิฐานด้วยสีหน้าออดอ้อน
“มองพี่แบบนี้หมายความว่ายังไง” ชานชวินทร์เลิกคิ้วใส่อีกฝ่ายเชิงคำถาม
“เลี้ยงน้องได้มั้ย”
“แล้วชาส้มล่ะ”
“ก็มีเพิ่มอีกตัวนึงไงคะ ชาส้มจะได้ไม่เหงา”
“ชาส้มชอบอยู่คนเดียวมากกว่า”
สิ้นประโยคนั้นแฟนสาวของเขาก็ถึงกับทำหน้าบึ้งตึง ไม่วายกอดอกแล้วทำหน้ามู่ทู่เชิงแง่งอนใส่อ
