“ฮึก…”
“เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ ลูกสาวป๊าไม่เหมาะกับน้ำตาเลย”
“ฮึก ฮืออออออ จะ ไม่ให้ร้องไห้ได้ไงอ่าาาา ฮึก จู่ๆ คุณป๊าก็ใจแตก อยากออกจากบ้านไปใช้ชีวิตคนเดียวอ่าาาา ฮืออออ~”
โป๊กกก~
ฉันก้มรับมะเหงกลงบนหัว
“ง่ะ เจ็บบบบบ”
“ใจเเตกบ้านป๊าลูกสิ เออ! ป๊ามันก็กูนี่วะ ให้ตายสิกูจะด่าตัวเองทำไมวะ”
“ฮืออออ~ ไม่ไปได้ไหมคะ” ฉันโผล่กอดคุณป๊าแน่น เมื่อจู่ๆ คุณป๊าก็บอกว่าจะกลับไปอยู่บ้านที่เชียงใหม่ปุ๊บปั๊บ ไม่ทันได้ตั้งตัว และวันนี้ก็เป็นวันที่ต้องขึ้นเครื่องแล้ว
“เราคุยกันแล้วนี่ ไม่งอแงนะคนเก่งของป๊า ดูสิ หืยยยยหน้าตาดูไม่ได้เลย ร้องไห้เป็นเป็ดขี้เหร่หมดแล้วนะครับ”
“น้ำตามันไหลมาเอง ไม่ได้อยากร้องสักหน่อยนี่ค่ะ” ถึงจะทำใจปลอบตัวเองมาได้สักพักแล้วก็เถอะ แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็อดห้ามใจไม่ได้
“งั้นป๊าไม่ไปแล้วดีไหม”
“ไม่ได้หรอก” ฉันผละออกจากอ้อมกอดของคุณป๊า ปาดน้ำตาออกพยายามหยุดร้อ
