กานพลูมองบุตรสาวตัวน้อยที่กำลังเล่นตุ๊กตาอย่างมีความสุข พอเห็นเธอเดินมาหา ทัดดาวก็ร้องอย่างดีใจ ตามประสาเด็ก ประไพเลี่ยงออกมา ปล่อยให้แม่ลูกได้อยู่ด้วยกัน
“ติม กินติม” เสียงเด็กน้อยออดอ้อนอยู่ในที คุณแม่ยังสาวถึงกับยิ้มกว้างเมื่อได้ยินบุตรสาวพูดแบบนั้น
“คุณหญิงย่าบอกว่าเธอทำงานเก่ง” ทัศกรพูดเกริ่นเมื่อเดินเข้ามาหาสองแม่ลูก
“คะ” กานพลูเงยหน้ามองคนพูด งุนงงกับประโยคไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของเขา
“ป๊ะป๊าๆ” ทัดดาวเห็นบิดาก็เรียกไม่หยุด
“ต่อไปฉันจะให้เธอมาช่วยงานอย่างจริงจัง”
“ค่ะคุณภูเขา” วันนี้ทัศกรดูแปลกไป เขาดูจริงจังกว่าทุกวัน คือจริงๆ แล้วเธอก็คิดว่าเขาจริงจังทุกวันนั่นแหละ แต่รอบนี้เขาดูขรึมมากกว่าทุกครั้ง หรืออาจเพราะพิมพ์ประภา เธอคิดเสมอว่าเขารักพิมพ์ประภา ถ้าไม่มีเธอทั้งสองคงจะแต่งงานและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขไปแล้ว
“ป๊ะป๊า” เสียงเล็กๆ ที่เรียกอยู่ทำให้ทัศกรเหลือบมองเจ้าหนูน้อยท
