“แล้วพี่จะแน่ใจได้ยังไงคะว่ากานต์จะไม่...” พิมพ์ประภาพูดตามตรง คนเราจะยอมเสียเงินจำนวนมหาศาลและสามีที่ดีอย่างทัศกรไปง่ายๆ นะเหรอ เธอไม่ยอมเชื่อเด็ดขาด แต่สายตาของกานพลูไม่ได้บอกว่าพูดเล่นเลยสักนิดเดียว
“กานต์พูดจริงค่ะ ต่อจากนี้ไปถ้าพี่พิมพ์ต้องการให้กานต์ช่วยอะไรก็บอกนะคะ” กานพลูไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิง เธอพูดออกไป... แล้วหัวใจของเธอล่ะ เธอคิดว่าบางทีคนเราก็บ้าบออย่างไร้เหตุผลสิ้นดี
“กานต์จะยอมช่วยพี่จริงๆ เหรอ” พิมพ์ประภาเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ
“จริงๆ ค่ะ”
“งั้นเย็นนี้พี่อยากกินข้าวกับภูเขาสองต่อสองได้ไหมจ๊ะ”
“ได้สิคะ กานต์เลี่ยงไปนั่งเล่นกับลูกและนอนกับลูกนะคะ พี่พิมพ์กับคุณภูเขาตามสบายเลยค่ะ” กานพลูยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนจะหันหลังเดินจากไป เธอกล้ำกลืนปาดน้ำตาทิ้ง เพราะคิดว่านี่สิ่งที่จะทำให้ทัศกรมีความสุข เขารักพิมพ์ประภา เขาก็ควรจะมีความสุขกับเธอ
ตลอดระยะเวลาที่พิมพ์ประภากลับไปอยู่บ้าน ทัศ
