เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นทำให้ทัศกรมีสติ เขาเกือบเผลอไผลไปแล้ว แต่มันไม่ใช่ เขาบอกตัวเองว่าไม่ใช่ มันต้องไม่ใช่อย่างนี้
พิมพ์ประภาแทบจะกรี๊ดให้ลั่นเมื่อเขาหันไปสนใจที่จะรับโทรศัพท์ เสียงโทรศัพท์บอกว่าเป็นลูกน้องของเขา
“ผมต้องออกไปไร่ครับพิมพ์ คุณเอ่อ... แต่งตัวเถอะ” เป็นอีกครั้งที่พิมพ์ประภาแทบอยากจะกรี๊ดให้ลั่น แต่เธอก็ต้องปั้นหน้ายิ้มให้เขา
“ผมขอโทษนะพิมพ์”
“ไม่ต้องขอโทษพิมพ์หรอกค่ะ พิมพ์เข้าใจ แต่พิมพ์ขออยู่ที่ไร่นี้ก่อนได้ไหมคะ พิมพ์ยังไม่อยากกลับบ้าน”
“อยู่เลยครับ เอาที่คุณสบายใจ”
“พิมพ์มีปัญหากับแม่นิดหน่อยน่ะค่ะ”
“ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันนะครับ ยังไงท่านก็เป็นแม่ และท่านก็รักพิมพ์ที่สุด”
“พิมพ์อยู่ที่นี่ กานพลูจะว่าอะไรหรือเปล่าคะ”
“ทำไมล่ะ”
“พิมพ์รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอกค่ะ”
“พิมพ์ไม่ใช่ครับ คุณอยากอยู่ที่นี่ อยากทำอะไร ผมตามใจคุณแล้วกัน ไม่ต้องกังวลนะครับ”
“ขอบคุณนะค
