“หนูกานต์เมารถเหรอจ๊ะ” ประไพนั้นเป็นคนช่างสังเกต เธอเอ่ยถามอย่างห่วงใย กานพลูพยักหน้า
“จอดรถก่อนไหม เดี๋ยวพี่บอกคนขับรถให้ หนูกานต์จะได้สูดอากาศหรือแวะปั๊มก็ได้ เผื่อถ้าอ้วกจะได้ล้างหน้าล้างตา หายาแก้เมารถกินเสีย”
“อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวจะทำให้คนอื่นเดือดร้อนเปล่าๆ” กานพลูโบกไม้โบกมือปฏิเสธ เธอรู้สึกคลื่นไส้ ขมปร่าไปหมดในปาก จนต้องกลืนน้ำลายติดๆ กัน หลายครั้ง อยากจะเอาของที่อยู่ในท้องออกมาเหลือเกิน แต่ก็กล้ำกลืนฝืนทน
“อุ๊บ แหวะ!” ไม่ทันเสียแล้วเพราะหลังจากเธออ้าปากปฏิเสธ อ้วกก็พุ่งออกมาทันที เสียงของภูเขาที่ดังขึ้นและเสียงเบรกรถของคนขับทำให้ทั้งรถเงียบกริบ ได้ยินแต่เสียงอ้วกของกานพลู
“ทำบ้าอะไรของเธอ คลื่นไส้อาเจียนทำไมไม่บอกให้หยุดรถ” กานพลูถลาออกไปนอกรถเมื่อคนขับรถมาเปิดประตูรถตู้ให้ เธออาเจียนจนหมดไส้หมดพุง กลิ่นอ้วกในรถทำให้ทุกคนเบือนหน้าหนี ประไพนั้นมีสติที่สุดลงมาลูบหลังลูบไหล่ให้คนเม
