“เป็นอะไรลูก หน้าตาบูดบึ้งแบบนี้” คุณทิพย์สุคนเอ่ยถาม พักหลังๆ เห็นบุตรสาวกลับมาจากไร่กลีบเมฆก็จะมีอาการเป็นแบบนี้ แตกต่างจากเมื่อก่อนลิบลับที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ และมักได้ของกำนัลจากทัศกรติดไม้ติดมือกลับออกมาเสียทุกครั้ง
“ก็ภูเขาน่ะสิคะ มีใจให้เด็กนั่น”
“เป็นไปได้ยังไง ก็ภูเขามีท่าทีว่ารักลูกปานจะกลืนกิน”
“ผู้ชายก็แบบนี้ค่ะคุณแม่ นังเด็กนั่นมันออดอ้อนภูเขาบนเตียง ภูเขาเลยใจอ่อน”
“หนูก็ขัดขวางมันสิ”
“หนูยังไม่มีโอกาสเลยค่ะ ปวดหัวจังเลยค่ะ”
“อ้าวแล้วนั่นหนูจะไปไหนจ๊ะ เพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ”
“ออกไปข้างนอกหน่อยค่ะ เบื่อๆ เครียดๆ” ทัศกรเปลี่ยนไปจริงๆ เขาไม่สนใจเธอเหมือนก่อน นั่นทำให้หญิงสาวรู้สึกย่ำแย่เอามากๆ เธออยากออกไปปลดปล่อยบ้าง การตามติดทัศกร กลายเป็นว่าเขาเหมือนจะยิ่งตีตัวออกห่างโดยที่เธอไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว
“คนสวยให้ผมนั่งเป็นเพื่อนไหมครับ” เชาวน์นั่งลงใกล้ๆ กับพิมพ์ประภา เห็นเธอกร
