ทิมที่กำลังเดินตรวจตราตามปกติ แสงไฟจากห้องนอนของคีนยังคงสว่าง ผ้าม่านยังไม่ได้เลื่อนมาปิดทั้งหมด ดวงตาเข้มไม่อาจละสายตาไปจากร่างบางที่ถึงแม้จะเห็นไม่ค่อยชัด แต่เงาสะท้อนแบบนั้นไม่ต้องเดาไปเป็นใครอื่น เมื่อมีแต่ตะวันเท่านั้น ทิมยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อย และหันไปทางอื่นพร้อมกับก้าวเดินออกไปจากตรงนั้น เมื่อมีเงาที่ใหญ่กว่าเข้ามาแนบชิดเธอ
คีนโน้มตัวจุมพิตแนบริมฝีปากกับตะวัน สองร่างเข้าหากันตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ คีนเลื่อนสายชุดนอนเนื้อนิ่มของตะวัน ให้ค่อยๆล่วงหล่นไปกองแทบเท้าของตะวัน คงเหลือไว้เพียง บราตัวจิ๋วปกปิดความงดงามของดอกไม้เบื้องล่าง เมื่อตะวันสวมเพียงแค่นั้น
“ตะวัน” คีนกระซิบเสียงแหบพร่า เมื่อทั้งสองนอนแนบกายบนเตียงนอน
“ค่ะ”
“คุณคีน...” ตะวันยิ้ม ตั้งแต่วันนั้น วันที่เธอตื่นมา ตื่นมาจากฝันร้าย คุณคีน เปลี่ยนไปมาก เขามักจะแทนตัวเองกับเธอว่า ‘คุณคีน’ ฟังแล้วทำให้หัวใจของเธออบอุ่น
