อะไรว๊ะ!!! ตะวัน ยายเด็กนี้ดื้อจริงๆ มาดักรอเหรอ ตะวันเธอ เธอพูดอะไรออกมาฉันอยากบอกว่ามันดีมากจนฉันอยากจะ แต่ทำไม่ได้
ที่อยากจะกอดเธอคนตรงหน้า ตะวัน
ที่อยากจะจูบเธอคนตรงหน้า ตะวัน
สูดกล่ินกายของเธอคนตรงหน้า ตะวัน
เขาก้าวเข้าไปในห้องขัง ขังเดี่ยว
ปี๊ด เสียงสัญญาณ เตือน ลูกกรงตรงหน้าค่อยๆ เลื่อน เลื่อน จนช่องทางที่เขาเข้ามา แคบลง แคบลง แคบลง
ลาก่อนตะวัน เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะทำได้อย่างที่พูด แค่เธอพยายามก็มากพอแล้ว
ลืมฉันได้มั้ยตะวัน ครั้งแรกที่ผมคิดแบบนี้
วันแรกกับที่นี่ เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ช้ามาก แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันมืด หน้าต่างบานเล็กข้างบน ผมเห็นท้องฟ้าบนนั้น ท้องฟ้าสีดำ บอกถึงยามกลางคืน เขาหลับตาลง นอนบนเตียงขนาดสามฟุตครึ่ง ไม่เคยนอนสักครั้งเตียงที่มีขนาดเล็กแบบนี้ แต่ก็นอนได้ ไม่เคยนอนแต่ไม่ได้หมายความว่านอนไม่ได้ คงต้องชินกับมันแล้ว เพราะต่อจากนี้ไปคงเป็นแบบน
