ทิชา....
"จริงเหรอคะ แล้วพี่นายไม่รำคาญทิชาเหรอคะ"
"มะ..."
"รำคาญสิทำไมจะไม่รำคาญ แต่ไม่ใช่แค่รำคาญอย่างเดียวหรอกนะ พี่เจ้านายเข้าขั้นเกลียดเธอเลยด้วยซ้ำ"
"...??? ....."
"พิต้า"
"เธอเป็นใครเหรอคะคุณป้า" เธอไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นใครแล้วทำไมถึงมาพูดเหมือนรู้เรื่องของเธอดี
"เธอคือ.."
"แกความจำเสื่อมจริงๆด้วย 5555 ตอนแรกที่พ่อเล่าให้ฉันฟังฉันก็คิดว่าแกกับแม่แกโกหกเพื่อเรียกร้องความสนใจจากท่านซะอีกไม่น่าเชื่อว่าแกจะความจำเสื่อมจนจำอะไรไม่ได้ ฉันล่ะสงสารเธอซะจริงๆเลยนะ เห้อแต่ก็นั่นแล่ะ" ปากบอกสงสารแต่น้ำเสียงและท่าทางมันสวนทางกันอย่างสิ้นเชิงถึงแม้เธอจะความจำเสื่อมแต่เธอก็ไม่ได้โง่พอที่จะไม่รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้ารู้สึกกับเธอยังไง
"พิต้าป้าว่าเธอกลับไปดูแลพ่อกับแม่เธอซะดีกว่านะ"
"คุณป้ามีสิทธิ์อะไรมาไล่พิต้าไม่ทราบคะ บ้านนี้มันบ้านของพิต้าพิต้าจะเดินไปไหนอยู่ตรงไหนก็ได้ คุณป้าต่างหา
