“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าถึงเงียบไป” เขาเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไร” ฉันเอ่ยบอกเขา แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติไป เสียงของฉันเปลี่ยนคล้ายเสียงคนเมา มันรู้สึกว่าเป็นโทนเสียงอ้อแอ้
ไม่ได้หรอกเมานะ
"คุณเมาหรือเปล่า" ออสตินเอ่ยถามด้วยความสงสัย ฉันจึงเอ่ยทันที
"ฉันไม่ได้เมานะ" ฉันถือแก้วขึ้น แล้วดื่มจนหมด บริกรไวน์เติมอีกครั้ง
"กลับเถอะคุณเมาแล้วจริงๆ นะ" เขาเอ่ยบอก
"กลับก็ได้ค่ะ" ฉันเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ออสตินลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตรงมาหาฉัน เขาจับมือเรียวของฉัน ทำให้ฉันสงสัยว่าทำไมเขาจึงจับมือฉันแบบนี้
"อะไร"
"ผมจะพาคุณกลับห้อง" เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง แต่ฟังดูแล้วไม่จริงจัง
"ฉันเดินเองได้" ฉันเอ่ยบอกเขา ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ขาของฉันมันไม่ตรงทำให้เซเล็กน้อย ทันใดนั้นออสตินเข้ามาประคองฉัน เขาช้อนขาและหลังของฉันอุ้มไว้ในอ้อมกอด ฉันจึงเอามือคล้องคอเขาโดยอัตโนมัติ เพราะกลัวตกออ
