ฉันก้าวลงจากรถ ออสตินก้าวลงมาจากรถเช่นกัน ฉันก้าวเดินไปที่หน้าร้าน แมรี่เดินมาพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วเธอก็โอบกอดฉันทันที เอ่ยทักทายฉันและออสตินด้วยรอยยิ้ม
"ออสติน อลิซ" แมรี่เอ่ยจบ แล้วสวมกอดออสติน แล้วคลายอ้อมกอด เธอมองมาที่ฉันแล้วเอ่ยถาม
"อลิซท้องยัง" เธอเอ่ยถามฉันเช่นนี้ ทำให้ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย
"ยัง" ออสตินเอ่ยตอบทันที ฉันจึงมองหน้าเขา เขามีสีหน้าที่เรียบเฉย ฉันเดาอารมณ์เขาไม่ถูกเหมือนกัน
"แล้วเมื่อไหร่จะมีละ พี่เองอายุไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะ อีกเจ็ดปีก็จะสี่สิบแล้ว" เธอเอ่ยบอก ออสตินไม่เอ่ยอะไรออกมา ทันใดนั้นบุรุษนิรนามก็ก้าวเดินเข้ามาหาพวกเราทันที
"หวัดดี แมรี่" ชายหนุ่มคนนี้เอ่ยบอกแมรี่ด้วยรอยยิ้ม ฉันหันไปลอบมองสังเกตการณ์ออสติน สีหน้าของเขาไม่ได้บ่งบอกสิ่งใดเลย ยังคงเรียบเฉยเช่นเดิม เหมือนดูท่าทีของทั้งสอง
"หวัดดี เจมส์" แมรี่เอ่ยบอกด้วย
"สวัสดีครับมิสเตอร์เวลล์" ชาย
