ตอนที่ 5 เรามาเป็นแฟนกันไหม
561 คำ
"ฮาโหล วันนี้ว่างไหม"
"วันนี้พาเด็กไปถ่ายแบบนะ มีอะไรเหรอ"
"วันนี้มิสเตอร์ เวลล์ นัดไปคุยงานเรื่องถ่ายแบบสายการบิน"
"ไปสิ...มีอะไรก็โทรหานะ แล้วก็เอกสารนะอ่านให้ละเอียดด้วย วันนี้ไม่ว่างจริงๆ ติดเด็ก"
ลูเซีย แปลกมาก งานช้างขนาดนี้ต้องไปกับฉันซิ ทำไมจะสละเวลาไม่ได้
"งานขนาดนี้ทำไม่พี่ไปด้วยทุกทีถึงไหนถึงกัน"
"เอาไว้เลิกคุยกับมิสเตอร์เวลล์แล้วฉันจะโทรหาเขาเอง"
"ก็ได้ค่ะ แค่นี้นะ"
ฉันวางสายแล้วถอนหายใจรีบแต่งตัว สวมใส่ชุดเดรสกำมะหยี่สีดำรัดรูปสั้นเหนือเข่าสองคืบ แขนเปิดไหล่ ใส่สูทสีดำคลุมรองเท้าส้นสูงห้านิ้วสีดำให้เข้ากับชุด ฉันเลือกที่จะทาปากสีแดงสด จนคิดในใจว่า...
นี้ฉันไปอ่อยเขาหรือเปล่านะ
แต่ก็ก้าวเดินไปที่ลิฟต์กดลงไปด้านล่าง
"อรุณสวัสดิ์"
เสียงของเขาทำให้ฉันตกใจ แล้วเซจะล้ม เขาเข้ามาประคองฉันไว้ ฉันทอดสายตามองเขา และเขามองฉัน เหมือนกับว่าโลกทั้งโลกหยุด มีเพียงแค่เราสองคน พอฉันได้สติจึงเอ่ยขอโทษเขาทันที
"ขอโทษค่ะ"
ออสตินประคองให้ฉันตัวตรง ฉันจึงยืนตรงตาม
"ระวังหน่อยนะ ผมไม่อยู่จะได้ดูแลตัวเองได้" เขาเอ่ยด้วยความเป็นห่วง หรือฉันคิดไปเองกันแน่นะ แต่ก็เอ่ยตอบรับเขา
"ค่ะ"
"ไปกันเถอะ" เขาเอ่ยบอก เขาจึงเปิดประตูรถหรูของเขาให้ฉันนั่ง ฉันจึงเอ่ยแผ่วเบา
"ขอบคุณค่ะ"
ออสตินยิ้มให้ฉัน ฉันจึงหันหน้าหนีทันทีด้วยความเขินอาย...คนบ้าอะไรหล่ออย่างกับเทพบุตร
เราก็มาถึง บริษัท เวลล์โฮลดิ่งมาร์เก็ตติ้งอินเตอร์เนชั่นเนล จำกัด ฉันกับเขาเดินผ่านพนักงานพวกเขาทำความเคารพเจ้านายของพวกเขา ฉันเองก็รู้สึกตำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นคนเหล่านั้นก้มหัวให้เขา ทั้งไม่ได้ก้มหัวให้ฉัน
"วันนี้เสียดายที่คามาร่าไม่ได้มาด้วย" ฉันเอ่ยบอกกับเขา แก้เขินไปก่อน
"ไม่เป็นอะไรหรอกครับ วันนี้ผมอยากให้คุณอยู่กับผมจนกว่าจะถึงเวลาเลิกงานได้ไหม" เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ดูทรงอำนาจ ฉันกลับคิดว่า
ทำไม...เพราะอะไร...คำถามเกิดขึ้นในหัวของฉัน
"ทำไมคะ" ฉันถามเขา
"ผมแค่...อยากเห็นใบหน้าของคุณ"
"ห๊ะ"
อะไรแค่...อยากเห็นหน้า ในนิตยสารมีตั้งเยอะ ตั้งแยะ
"เรามาเป็นแฟนกันไหม"
เขาถาม เหมือนเป็นคำถามที่เรียบง่ายแต่มันลึกซึ้งมาก
"แต่ฉันยังไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ...มิสเตอร์เวลล์"
เขาเดินมาจับมือฉัน
"ไปไหนคะ" ฉันถาม
"ไปที่หนึ่ง...แต่ไม่ใช่ที่นี่" เขาพาฉันไปยังลานจอดรถ แล้วเขาเปิดประตูรถออดี้สีดำให้ฉันก็ขึ้นไปนั่ง ฉันก็ขึ้นไปนั่งตาม เขาเดินไปบอกบอดี้การ์ดของเขา ชื่อว่าแมตต์ เจสัน แล้วเดินมาที่นั่งคนขับ เขากไม่พูดอะไรอีกเลย จนกระทั่งถึงบ้านของเขา ฉันคิดว่านะ
- ผู้เขียน
